Ανακοίνωση ΕΛΜΕ Νότιας Αθήνας για την καταστολή που δέχτηκαν οι Αφγανοί απεργοί πείνας

ΕΛΜΕ ΝΟΤΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ
Δωδεκανήσου 6-12 & Πάτμου 1 (Κτήριο ΕΠΑΛ Αλίμου), Άλιμος
Τηλ./φαξ: 210-9942150
Επικοινωνία: elme.notias.athinas@gmail.com

Άλιμος, 20 Φεβρουαρίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ορισμένες εφημερίδες έγραψαν για την «περισσή βία» με την οποία έμπασαν στα περιπολικά οι αστυνομικοί 33 από τους ανθρώπους που είχαν πάει στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για να μάθουν πότε επιτέλους θα εξεταστεί το αίτημά τους για παροχή πολιτικού ασύλου. Ήταν στις 3 Φλεβάρη, και οι άνθρωποι ήταν οι Αφγανοί απεργοί πείνας που έχουν στήσει πάνω από μήνα αντίσκηνα στα Προπύλαια, και οι οικογένειές τους. Κατέληξαν στην Πέτρου Ράλλη, στη Δ/νση Αλλοδαπών...

Πρώτη λεπτομέρεια για εκπαιδευτικούς: ανάμεσα σε αυτούς που σπρώχτηκαν μέσα στα περιπολικά, για να μην διαταράσσεται άλλο η γαλήνη του Υπουργείου της Κατεχάκη από τους ανθρώπους με τα ραμμένα στόματα, βρίσκονταν και παιδιά.


Οι καθηγητές του 2ου ΓΕΛ Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ελληνικού είχαν ήδη μάθει για όλα αυτά. Μαθήτριά τους της Α' Λυκείου, ήταν μία από αυτούς που, παρά τις παρεμβάσεις του σχολείου και φορέων, έζησε όλη την ημέρα, και το βράδυ, τη «φιλοξενία» της Δ/νσης Αλλοδαπών.

Την άλλη μέρα στο σχολείο διηγήθηκε και λεπτομέρειες αυτής της «φιλοξενίας», η οποία μάλιστα περιείχε και εξέταση από γιατρό, αφού είχε χτυπηθεί κατά την επίδειξη της «περισσής βίας» των οργάνων της τάξης.

Δεύτερη λεπτομέρεια για εκπαιδευτικούς: την ώρα που τους έβαζαν στο περιπολικό, η μαθήτρια τηλεφώνησε στο σχολείο, για να ενημερώσει για το τι της συνέβαινε. Και ακόμα, την άλλη μέρα, αφού την άφησαν το πρωί από τη Δ/νση των Αλλοδαπών, η μαθήτρια βρήκε τον χρόνο να πάρει ένα δώρο, για να το φέρει στο σχολείο μαζί με το ευχαριστώ της.

Οι εκπαιδευτικοί, δεν μπορεί παρά να καταδικάζουμε το γεγονός της κράτησης της μαθήτριας και των άλλων ανηλίκων, αρνούμενοι συνάμα να το προσπεράσουμε καταγράφοντάς το απλώς ως ένα επιμέρους ατυχές περιστατικό.

Σε μια Αθήνα όπου ξεφυτρώνουν άβατα για τους ξένους, σε μια εποχή όπου φαίνεται να ξεχνάμε τι σημαίνει αυτό το γεγονός, σε αντίθεση με την προσπάθεια του σχολικού θεσμού να διδάξει την ιστορική μνήμη και τη σημασία της, οι εκπαιδευτικοί, ως εκ της θέσης και του ρόλου μας -όποιες επιμέρους απόψεις κι αν έχουμε για το λεγόμενο «μεταναστευτικό»-, δεν μπορεί παρά να αποτελούμε μια δύναμη αντίστασης στη βαρβαρότητα της ξενοφοβίας και της ξενηλασίας. Δεν μπορεί παρά να αποτελούμε μια φωνή υπενθύμισης των ιδεωδών που λέμε στα σχολεία ότι γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο για να συγκροτήσουν αργότερα το ηθικό πλεόνασμα της περίφημης «Ευρώπης».

Μας το διδάσκει η Αφγανή μαθήτρια, που στην πρώτη και στην τελευταία σκηνή αυτής τουλάχιστον της περιπέτειάς της προσέφυγε στο σχολείο της. Μας θέτει έτσι και έναν προβληματισμό για το φλέγον θέμα των ημερών σχετικά με τους ξένους, το οποίο ανέκυψε με την κίνηση των άλλων απεργών πείνας που (…καταφέραμε να) έχουμε στη χώρα μας, όπου ξεχάσαμε την ουσία του αιτήματός τους, προτάσσοντας την κουβέντα επί του κτηριακού και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών περί το πανεπιστημιακό άσυλο. Μήπως οι χώροι της εκπαίδευσης είναι εξ ορισμού χώροι ασύλου, με την έννοια της με κάθε τρόπο προστασίας των διωκόμενων ανθρώπων, και των ανθρώπων που δεν τους μένει άλλο όπλο για τη διεκδίκηση των αιτημάτων τους από το ίδιο το σώμα τους;

Το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ