ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Αριστερή Κίνηση Υγειονομικών

«Το κεφάλαιο είναι ανελέητο απέναντι στην υγεία και στη διάρκεια ζωής του εργάτη, παντού όπου δεν το υποχρεώνει η κοινωνία να τις υπολογίζει» (Κ.Μαρξ Το Κεφάλαιο τ.36 σ.115)

1.Η υγεία δεν είναι η απουσία της αρρώστιας αλλά η αρμονική- μη αλλοτριωμένη-σχέση του ανθρώπου με την κοινωνία και την φύση.Eίναι η κάλυψη του συνόλου των αναγκών, η επάρκεια του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα ψυχικά, σωματικά, πνευματικά, ηθικά, πολιτιστικά. . O καπιταλισμός ως ταξικό, εκμεταλλευτικό σύστημα στερεί από την πλειοψηφεία της κοινωνίας την δυνατότητα αυτή. Οι καπιταλιστές με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας επιδιώκουν την μεγαλύτερη απόσπαση υπεραξίας από τους εργάτες, γι αυτό είναι πρόθυμοι να καταβάλουν όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα για τους μισθούς και για τον κοινωνικό μισθό( περίθαλψη, ασφάλιση, πρόνοια κλπ)
Για αυτό το ζήτημα της υγείας είναι κεντρικό ζήτημα της ταξικής πάλης: Τα ποσά που απαιτούνται για τις κοινωνικές ανάγκες και την υγεία πρέπει να διεκδικηθούν με τους αγώνες. Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο τακτικής της Αριστεράς, στη εποχή του νεοφιλελευθερισμού: η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο ώστε να αναγκάσει πολιτικά και οικονομικά την εργοδοσία και το κράτος να υποχρεωθούν σε παραχωρήσεις.
Η στρατηγική της Αριστεράς για την υγεία πρέπει να είναι η επιβολή άμεσων μέτρων για την βελτίωση των συνθηκών ζωής (μισθοί, εργάσιμος χρόνος, έλεγχος στην παραγωγή και την κοινωνία, περιβάλλον, Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους κλπ), η κοινωνία της ισότητας και της αλληλεγγύης προς τους αδύναμους και η πρόληψη των ασθενειών με την ανάπτυξη της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, η ολιστική προσέγγιση στην ασθένεια- η εκτίμηση και η αντιμετώπιση του ανθρώπου ως σύνολο και όχι σαν όργανο που πάσχει-, η εκπαίδευση, η έρευνα και οι ανακαλύψεις της επιστήμης, γίνονται δημόσια υπόθεση με στόχο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Αυτό προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού, την κατάργηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, την σοσιαλιστική κοινωνία.. Ο στρατηγικός στόχος πρέπει να είναι η πλήρη κοινωνικοποίηση της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών κάτω από τον έλεγχο των εκλεγμένων και ανακλητών συλλογικών οργάνων των εργαζόμενων και της κοινωνίας.

2. Η υγεία για το καπιταλιστικό σύστημα είναι η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως παραγωγικοί συντελεστές, ως εξαρτήματα της μηχανής. Η εργατική δύναμη αντιμετωπίζεται σαν ένα εμπόρευμα που πρέπει να αγοράζεται όσο πιο φθηνά γίνεται και να δαπανώνται τα λιγότερα όσο είναι δυνατόν ποσά για την συντήρηση και την αναπαραγωγή της (εκπαίδευση, περίθαλψη, διακοπές κλπ) Το κεφάλαιο ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την όσο πιο φθηνή και γρήγορη επάνοδο στην εργασία όταν ο εργάτης-μηχανή χαλάσει και χρειάζεται επισκευή. Γι αυτό και η κυρίαρχη αντίληψη είναι ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από συστήματα- όργανα που πρέπει να επιδιορθωθούν (μηχανιστική αντίληψη). Για να εξηγήσουν την ασθένεια την αποσυνδέουν από το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και την δικαιολογούν ως ατομική ευθύνη. Το βάρος δεν δίνεται σε δομές πρόληψης αλλά στην συγκεντροποίηση των ασθενών και της μαζικής επιδιόρθωσης τους στα νοσοκομεία -φάμπρικες των αστικών κέντρων.

Από την σκοπιά του μαρξισμού,για την κυρίαρχη τάξη, τους καπιταλιστές, το πολυτιμότερο αγαθό είναι η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Οι εργάτες αποτελούν για το κεφάλαιο έναν συντελεστή παραγωγής όπως η γη, τα μηχανήματα, τα δάνεια κλπ και μάλιστα τον κρισιμότερο αφού από την εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργατικής δύναμης αντλεί τα κέρδη του.
Σαν αναπαραγωγή ορίζεται τα μέσα αποκατάστασης της εργατικής δύναμης ώστε να μη φθαρεί η παραγωγικότητα της εργασίας, με τη μορφή του μισθού και των κοινωνικών παροχών για τροφή, κατοικία, εκπαίδευση, περίθαλψη κλπ. Τα ποσά που διαθέτουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους είναι ζήτημα ταξικής πάλης, ακριβώς για τον λόγο ότι είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν τα λιγότερα δυνατά ποσά γι’ αυτό το λόγο. Επιδιώκουν την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης δηλαδή με το φτηνότερο τρόπο (μειωμένες δαπάνες για την υγεία-ασφάλιση) και τον αποτελεσματικότερο τρόπο (γρήγορη και πλήρη ανάρρωση και επιστροφή στην εργασία).

3. Η διαμόρφωση των συστημάτων υγείας ακολουθεί την εξέλιξη του καπιταλισμού. Από τους περιπλανώμενους «θεραπευτές του μεσαίωνα», στον ιδιώτη γιατρό και κατόπιν στα νοσοκομεία κυρίως άσυλα και σανατόρια. Η νοσοκομειακή ιατρική συγκροτείται με την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου και την μαζική είσοδο των αγροτών στις πόλεις για να γίνουν εργάτες. Το κράτος- πρόνοιας που συγκροτείται μεταπολεμικά συνδέεται με δύο παράγοντες: Την ανάγκη εκσυγχρονισμού και ανταπόκρισης του καπιταλισμού στο νέο παραγωγικό μοντέλο μαζικής αναπαραγωγής της ολοένα και αυξανόμενης εξειδικευμένης εργατικής τάξης και η ανάγκη ενός κοινωνικού προσώπου για να καλύψουν την ριζοσπαστικοποίηση και κινητοποίηση των εργατών για να μην επαναληφθεί η ανατροπή της Οκτωβριανής Επανάστασης. Οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες ανάγκασαν τους καπιταλιστές σε παραχωρήσεις. Η αποτελεσματική αντιμετώπιση ασθενειών όπως η φυματίωση είχε να κάνει κατά κύριο λόγο με την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, ενώ τα δυνατότερα τμήματα της εργατικής τάξης ασφαλίστηκαν πρώτα και κατόπιν οι γυναίκες και τα παιδιά.

Η οργάνωση της υγείας:

Από την μεταπολεμική ανάπτυξη του «κράτους πρόνοιας» στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα
Η οργάνωση της υγείας ακολούθησε κατά πόδας την επικράτηση και την εξέλιξη της αστικής τάξης και του καπιταλισμού. Έτσι με την εμφάνιση της αστικής τάξης έχουμε κατ’ αρχήν ότι η ιατρική αποσπάται από τα χέρια των παραδοσιακών γιατρών που βρισκόταν στις προηγούμενες κοινωνίες (συνήθως συνδεδεμένοι με θρησκευτικές και κοινωνικές εκδηλώσεις) και την εξασκούν πια άτομα «ειδικά» επιφορτισμένα με αυτή –γιατροί ιδιώτες- που παρέχουν τις υπηρεσίες υγείας με αμοιβή. Η ιατρική περίθαλψη λοιπόν γίνεται σαν ένα εμπόρευμα που το διαθέτει ο κάθε γιατρός-παραγωγός μόνος του στο ιατρείο του.
Αργότερα, με την επικράτηση του καπιταλισμού ο χώρος που παρέχονται οι υπηρεσίες υγείας μετατοπίζονται από το γραφείο του ιδιωτικού γιατρού στο νοσοκομείο. Η επικράτηση δηλαδή της νοσοκομειακής ιατρικής, τουλάχιστον στην Ευρώπη, έγινε την ίδια περίοδο που η αστική τάξη είχε την τελική επικράτησή της (19ος αιώνας). Και έγινε για να καλύψει τις καινούργιες ανάγκες που είχαν δημιουργηθεί από την μαζικοποίηση της εργατικής τάξης. Έτσι ο τρόπος παροχής υγείας καπιταλιστικοποιείται και ελέγχεται κεντρικά. Και με αυτόν τον τρόπο και ο κόσμος εργάζεται στις υπηρεσίες υγείας γίνεται χρήσιμος στο κεφάλαιο όπως και οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες. Το επόμενο στάδιο εξέλιξης των υπηρεσιών υγείας γίνεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε αυτήν την περίοδο (1945-1970), που είναι μια περίοδος ανοικοδόμησης μετά τον πόλεμο, οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης, έχουμε στην Ευρώπη και στην Αμερική την κρατικοποίηση της υγείας σαν μια παροχή προς τους εργαζόμενους στους οποίους στηρίζουν τις ελπίδες τους για αυτήν την ανάπτυξη. Είναι η περίοδος των «κοινωνικών μισθών» και του «κράτους πρόνοιας». Το κράτος δηλαδή αναλαμβάνει μεγάλο κομμάτι των «υπηρεσιών» και μέσα σε αυτό και την παροχή υγειονομικής περίθαλψης η οποία πλέον είναι προσιτή και δωρεάν για όλους. Στην ίδια περίοδο γενικεύεται και η κοινωνική ασφάλιση.
Όλα αυτά τα παραπάνω δεν έγιναν σε κενό εργατικού κινήματος και ταξικών συγκρούσεων. Διότι μπορεί ο καπιταλισμός να θέλει την συντήρηση και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δέχεται με ευχαρίστηση τα ποσά που ρίχνει στα «έξοδα επισκευής». Αντίθετα θέλει να μειώσει το κόστος στο ελάχιστο και ιδίως σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Πάρα πολλά πράγματα έγιναν κάτω από συγκρούσεις της εργατικής τάξης. Π.χ. η ασφάλιση. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι ασφαλίστηκαν οι βιομηχανικοί εργάτες και μετά η ασφάλιση επεκτάθηκε και σε άλλα κομμάτια εργαζομένων ανάλογα με την δύναμη που είχε το καθένα να την διεκδικήσει. Ούτε είναι τυχαίο ότι οι γυναίκες, τα παιδιά και οι συνταξιούχοι ασφαλίστηκαν τελευταίοι.
Η τελευταία περίοδος από το ’70 και μετά είναι μια περίοδος οικονομικής κρίσης με άμεσο αντίκτυπο στις παροχές υγείας.Η εκτεταμένη παρέμβαση του κράτους -το Κευνσιανό μοντέλο στη Δύση, και το κρατικοκαπιταλιστικό μοντέλο στην Ανατολή – και η «οικονομία των όπλων» της ψυχροπολεμικής περιόδου, καθυστέρησαν τον κύκλο της οικονομικής κρίσης αλλά δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους με αποτέλεσμα την ύφεση, ιδιαίτερα το 1974 και το1979,την άνοδο του πληθωρισμού και την αύξηση της ανεργίας.Υπάρχει σε αυτήν την περίοδο μια προσπάθεια μείωσης του υγειονομικού κόστους με σχεδιοποίηση και έλεγχο. Έτσι έχουμε σιγά-σιγά το τέλος του «κράτους πρόνοιας» και τις περικοπές στους «κοινωνικούς μισθούς».
Αλλοι παράγοντες που συνέτειναν σε αυτό ήταν η αύξηση της γήρανσης του πληθυσμού, το υψηλό κόστος της εξειδικευμένης εργασίας και τεχνολογίας στον τομέα της υγείας, καθώς και η αναποτελεσματικότητα της νοσοκομειοκεντρικής και κατασταλτικής ιατρικής που εφάρμοζε ο καπιταλισμός. Δεν είχαν δηλαδή βελτίωση του δείκτη υγείας του πληθυσμού ανάλογη με τα ποσά που έριχναν στην υγεία.
.Από την δεκαετία του ’80 με επικεφαλής τις κυβερνήσεις Θάτσερ και Ρήγκαν ξεκινάει μια άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση –που υιοθετείται από τις αρχές του ‘90 και από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις- ενάντια στο δημόσιο σύστημα των υπηρεσιών υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο προκρίνει την τεράστια μείωση των δαπανών για την δημόσια υγεία σε επίπεδο φιλανθρωπίας για τις στοιχειώδης ανάγκες των πιο αδύναμων στρωμάτων (φτωχοί, άνεργοι, ανασφάλιστοι,απασχολήσιμοι,μετανάστες) και την εφαρμογή των κανόνων της «ελεύθερης» αγοράς σύμφωνα με τους οποίους η χρηματοδότηση του συστήματος υγείας και ασφάλισης προέρχεται από τις ασφαλιστικές εισφορές των «ενδιαφερόμενων πολιτών» προς τους ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς.


Νεοφιλελεύθερη Παγκοσμιοποίηση και Υγεία

Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, το 1985, οριοθετώντας τους στόχους που πρέπει να επιδιώξουν τα κράτη-μέλη για το 2000 υποστήριζε ότι:
«Μια θεμελιώδης αρχή της Κοινωνικής Πολιτικής είναι η εξασφάλιση της αρχής ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσο δικαίωμα στην υγεία. Η αρχή αυτή έχει δύο διαστάσεις για την Ευρώπη α) Ισότητα μεταξύ των χωρών μελών και β) Ισότητα μεταξύ των ατόμων στην ίδια χώρα» (ΠΟΥ 1985 15-6).
Σύμφωνα με τον ιδρυτικό νόμο του 1983 για το ΕΣΥ: «η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και δεν υπόκειται στους νόμους του κέρδους», «κάθε πολίτης ανεξάρτητα από την κοινωνική και οικονομική του θέση έχει το ίδιο δικαίωμα για ίση και υψηλού επιπέδου περίθαλψη» και, επιπλέον, «η προστασία της υγείας κάθε πολίτη, είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους».
Οι στόχοι που έθεταν πριν 20 χρόνια οι ίδιοι οι παγκόσμιοι οργανισμοί και κυβερνήσεις έχουν αποτύχει παταγωδώς.
Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής-νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η φτώχια και η ταξική ανισότητα καθώς και η ανισότητα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας έχουν διευρυνθεί.

Η Υγεία στις ΗΠΑ: Η αποτυχία του ιδιωτικού μοντέλου

Συνολικά περίπου 40 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν σήμερα στη φτώχια. Το ποσοστό της φτώχειας αυξάνεται κάθε χρόνο, από το 2000, ξεπερνώντας το 11,1% του 1973 που ήταν και το ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό. Τα στρώματα που πλήττονται περισσότερο είναι οι γυναίκες, των οποίων τα εισοδήματα μειώνονται από το1999 και 13 εκ. παιδιά που μαζί αντιπροσωπεύουν το 18% του πληθυσμού.
Οι ΗΠΑ είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος του φιλελεύθερου μοντέλου υγείας στις οποίες το 74% του πληθυσμού είναι ασφαλισμένοι σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και ο υπόλοιπος πληθυσμός είναι ανασφάλιστος είτε υποασφαλισμένος.
Στην πιο πλούσια χώρα του πλανήτη , 60.0000.000 Αμερικανοί, περίπου όσοι ο πληθυσμός της Καλιφόρνια και του Μίτσιγκαν, ήταν ανασφάλιστοι το 2004. Οι ανασφάλιστοι αυξήθηκαν κατά 6.000.000 από το 2000, λίγο πριν ο Τζ. Μπους Τζ. καταλάβει τον Λευκό Οίκο. Παράλληλα, η ανισότητα εντοπίζεται και μεταξύ των φυλών. Μόλις το 49,9 των Αφροαμερικανών και 41,1 των Λατίνων έχουν ασφάλιση υγείας από τους εργοδότες έναντι 67,5 των λευκών.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα ανασφάλιστης εργασίας, εκατομμύρια Αμερικανοί (αύξηση 8 εκατομμύρια για την περίοδο 2000-2004), στράφηκαν προς τα δημόσια συστήματα ιατροφαρμακευτικής κάλυψης, τα οποία όμως δεν καλύπτουν εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα κι από τη μεσαία τάξη.
Το κόστος των υπηρεσιών υγείας είναι τέσσερις φορές περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το υψηλότερο μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών, ενώ οι δείκτες υγείας, όπως το προσδόκιμο επιβίωσης, είναι χαμηλότερο από άλλες χώρες και η βρεφική θνησιμότητα υψηλότερη.
Το υψηλό κόστος με την ταυτόχρονη αναποτελεσματικότητα και τις προκλητικές ανισότητες οφείλεται στο ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας. Με εξαίρεση τα δύο δημόσια προγράμματα για τους ηλικιωμένους (Medicare) και για τους άπορους (Medicaid), o ανταγωνισμός αντί να μειώσει τις τιμές έχει οδηγήσει σε πολύ υψηλότερα κόστη από ένα δημόσιο σύστημα γιατί πέρα από τις υψηλές τιμές των φαρμάκων και της ιατρικής τεχνολογίας που διαμορφώνονται μονοπωλιακά, το ιδιωτικό ασφαλιστικό σύστημα έχει πολύ υψηλά ασφάλιστρα –μέχρι και 20% αύξηση το χρόνο για ορισμένες επιχειρήσεις– και υψηλές δαπάνες για το γραφειοκρατικό στρώμα που απασχολούν για την ανάλυση των ατομικών συμβολαίων που συνάπτουν. Συνολικά στις ΗΠΑ, το κατά κεφαλήν διοικητικό κόστος του συστήματος Υγείας είναι τριπλάσιο σε σχέση με το αντίστοιχο του Καναδά, 1.059 δολάρια έναντι 307 δολαρίων.
Η πολιτική των ασφαλιστικών εταιρειών για την μείωση του κόστους των παροχών έχει σαν αποτέλεσμα να μένουν 300.000 κλίνες άδειες σε καθημερινή βάση. Τα ασφαλιστικά συμβόλαια περιορίζουν την διάρκεια νοσηλείας σε σοβαρές παθήσεις κάτω από τα επιτρεπτά όρια. Για να αυξήσουν την κερδοφορία τους ενθαρύνουν την τεχνητή ζήτηση ιατρικών υπηρεσιών για μη αναγκαίες χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες με επιπλέον αποτέλεσμα την αύξηση των ιατρικών λαθών.
Επιπλέον, οι επιχειρήσεις για να αποφύγουν την άνοδο του εργατικού κόστους, λόγω των ακριβών ασφάλιστρων προσφεύγουν όλο και περισσότερο στην ελαστική και ανασφάλιστη εργασία με αποτέλεσμα 3.700.000 εργαζόμενοι να χάσουν την περίοδο 2000-2004 την ασφάλιση υγείας που παρέχουν οι επιχειρήσεις. Το συνολικό ποσοστό αυτών των ασφαλισμένων από τις επιχειρήσεις έπεσε από το 63,6% στο 59,8% σε τέσσερα χρόνια.
Για τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μπους εκτιμάται ότι η δαπάνη υγείας θα εξακολουθήσει να αυξάνεται σε ποσά που αντιστοιχούν σε 6.167 δολάρια κατ’ άτομο ή 7.928 δολάρια κατ’ άτομο το 2008.
Τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για τον «έλεγχο» του κόστους είναι οι φοροαπαλλαγές, η παροχή κίνητρων για αγορά υπηρεσιών από την «ελεύθερη αγορά», περιορισμός του ρόλου του κράτους στη ρύθμιση των τιμών των φαρμάκων, των ιατρικών συσκευών και των υπηρεσιών υγείας. Τα μέτρα αυτά εκτιμάτε οτι θα εκτινάξουν το κόστος του συστήματος υγείας, προς όφελος των τεράστιων κερδών που πραγματοποιούν οι φαρμακοβιομηχανίες, όπως οι Pfizer, Merck, Lilly-βασικοί χρηματοδότες της προεκλογικής εκστρατείας του Μπούς-, καθώς και οι ιδιωτικοί οργανισμοί παροχής υπηρεσιών υγείας, όπως οι United Health Care, Aetna και Wellpoint.Οι διαφαινόμενες επιπτώσεις από την εφαρμογή αυτών των ακραίων νεοφιλελεύθερων μέτρων, έχουν οδηγήσει ακόμα και αυτήν την νεοσυντηρητική ηγεσία της Ουάσιγκτον στην αναβολή της πλήρους ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού συστήματος. Από την άλλη πλευρά , οι ασφαλιστικές και φαρμακευτικές βιομηχανίες δεν είναι διατεθειμένες να δεχτούν οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση που θα υποσκάπτει την κερδοφορία τους: Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο της κυβέρνησης Κλίντον το 1993, για την υποχρεωτική ασφάλιση υγείας, ακυρώθηκε κάτω από τις πιέσεις τους.
Όσον αφορά την επίπτωση της φυματίωσης (νόσου που συνδέεται στενά με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες διαβίωσης των ατόμων) στις φυλές, οι λευκοί πάσχουν σε ποσοστό 4% έναντι 40% των Λατίνων.
Στη μητρόπολη της Νέας Υόρκης, σε σύνολο 8,2 εκ. κατοίκων, το 1,2 εκ. μπορεί και επιβιώνει χάρις στην ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια από διάφορους οργανισμούς. Η φυματίωση συναντάται πλέον σε πολλούς άστεγους της πόλης, ενώ το 40% των φυματικών είναι μετανάστες.
Ο τυφώνας Κατρίνα ανέδειξε την απάνθρωπη ταξική-φυλετική αντιμετώπιση του κράτους πριν και μετά την καταστροφή στη Νέα Ορλεάνη. Ήταν η αντίστροφη 11η Σεπτεμβρίου: Ο πραγματικός εχθρός βρίσκεται μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, είναι ο ρατσισμός, η φτώχια, ο αποκλεισμός.
Συμπερασματικά το ακραίο νεοφιλελεύθερο μοντέλο στις ΗΠΑ έχει σαν αποτέλεσμα την διαρκή αύξηση του κόστους που χρηματοδοτείται από τις απευθείας δαπάνες και τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και του αποκλεισμού και την υποβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών υγείας.

Ευρώπη της «ευημερίας»;

Σύμφωνα με τη Eurostat, το 1993 με βάση το εισόδημα στο 50% του μέσου κατά κεφαλήν εισοδήματος, ως όριο φτώχιας στην ΕΕ των 12 διαβιούσαν 57 εκατομμύρια άτομα, εκ των οποίων 13 εκατομμύρια ήταν παιδιά κάτω των 16 ετών. Με τις εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τη διεύρυνση οι αριθμοί αυτοί έχουν αυξηθεί κατά πολύ. Το 2000 υπολογίζεται ότι 72 εκατομμύρια ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχιας και με την ένταξη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, θα ανέλθει στα 80 εκατομμύρια. Οι θάνατοι γυναικών που είναι έγκυες ή εντός 42 ημερών από το τέλος της εγκυμοσύνης (μητρική θνησιμότητα) είναι πολλαπλάσιοι τόσο στις χώρες της διεύρυνσης όσο και στις υπό ένταξη χώρες και συνδέεται κυρίως με το βαθμό νομιμοποίησης των αμβλώσεων.
Στην ΕΕ των 25 ένα στα πέντε παιδιά είναι φτωχό. Σε αντίθεση με τις θεωρίες της «ενσωμάτωσης της κοινωνίας των 2/3», 14 εκατομμύρια εργαζόμενοι βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχιας.
Από την άλλη πλευρά 2,5 εκ. πλούσιοι το 0,6% στο σύνολο του πληθυσμού, κατέχουν περιουσία 9,4 τρις δολαρίων, που αντιστοιχεί στο 60% του οικονομικού πλούτου.
Το ΕΣΥ της Γαλλίας βαθμολογήθηκε από σχετική ευρωπαϊκή επιτροπή σαν το πιο ικανοποιητικό σύστημα υγείας σε όλη την Ευρώπη για το 2005.
Όμως πριν λίγα μόλις χρόνια (2001) 15.000 ηλικιωμένοι βρήκαν τραγικό θάνατο από τον καύσωνα που έπληξε τη χώρα.
Σήμερα,ένας στους δύο Γάλλους φοβάται ότι θα έρθει μια μέρα που θα μείνει άστεγος. Σε πληθυσμό 69 εκατομμυρίων, 6,9 εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (788 ευρώ το μήνα). Το 72% των εργατών φοβάται ότι μπορεί να βρεθεί άστεγο, ενώ μόνο το 17% του συνόλου πιστεύει ότι δε θα βρεθεί στο δρόμο μια μέρα.
Οι λόγοι που φοβούνται κυρίως ότι θα μείνουν χωρίς κατοικία είναι η υπερχρέωση (31%) και οι απολύσεις (21%).
Τέλος, οι άστεγοι δεν είναι πια ένας κόσμος του περιθωρίου: 1 στους 3 είναι εργαζόμενοι!
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η νεοφιλεύθερη επίθεση επειδείνωσε και διεύρεινε την φτώχεια και τις ταξικές ανισότητες που προυπήρχαν κατά την περίοδο του «κράτους πρόνοιας»(1945-1975)..Παρά τη συνεχή αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης και τη βελτίωση των δεικτών θνησιμότητας, λόγω της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης1 είναι προφανής η αποτυχία του πιο χαρακτηριστικού υποδείγματος, του Βρετανικού ΕΣΥ αλλά και γενικά των καθολικών συστημάτων υγειονομικής κάλυψης του πληθυσμού στην Ευρώπη, να ανταποκριθούν στις διακυρήξεις για την εξάλειψη των ανισοτήτων στην υγεία .
Σύμφωνα με μια κλασική έρευνα του 1981 στη Βρετανία, γνωστή ως «The Βlack Report», οι ανισότητες παρά την εγκαθίδρυση του ΕΣΥ (NHS) το 1948, όχι μόνο δεν μειώθηκαν αλλά αυξήθηκαν:

• Να σημειώσουμε ότι μόλις το 8 με 10% της αύξησης του προσδόκιμου επιβίωσης στον 20ο αιώνα θεωρείται ότι οφείλεται στη συνολική ιατρική πρόοδο.

• Η θνησιμότητα της περιόδου 1970-1972 ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της περιόδου 1949-1953.

• Οι φτωχότερες τάξεις που αντιπροσωπεύονται κυρίως από τους ανειδίκευτους εργάτες έχουν δυόμισι φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να πεθάνουν από τους δικηγόρους, τους γιατρούς, τους οικονομολόγους και άλλους ελεύθερους επαγγελματίες

• Η βρεφική θνησιμότητα των παιδιών που προέρχονται από χαμηλές κοινωνικοοικονομικές τάξεις είναι διπλάσια από τη θνησιμότητα των παιδιών των ελεύθερων επαγγελματιών.

Συνολικά για την «ευημερούσα Ευρώπη», η αποτυχία των συστημάτων υγείας όσον αφορά την άμβλυνση της ανισότητας είναι εκκωφαντική ήδη από την δεκαετία του ‘90:
1) Υπάρχει διαφορά τουλάχιστον 20 χρόνων στο προσδόκιμο επιβίωσης μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.??????/
2) Σε ορισμένες χώρες η βρεφική θνησιμότητα είναι 17 φορές πάνω απ’ το ελάχιστο όριο.
3) Οι ανειδίκευτοι εργάτες αναγκάζονται να φύγουν από τη δουλειά τους λόγω ασθενείας ή ανικανότητας 2-3 χρόνια νωρίτερα απ’ ό,τι οι ειδικευμένοι εργάτες.
4) Η βρεφική θνησιμότητα στις χαμηλότερες τάξεις είναι 2-3 φορές υψηλότερη απ’ ό,τι στις υψηλότερες κοινωνικές τάξεις.
5) Υπάρχει διαφορά τουλάχιστον 7 χρόνων στο προσδόκιμο επιβίωσης μεταξύ φτωχών και πλουσίων.

Παρά τις διαφορές μεταξύ των ευρωπαικών κρατών στα συστήματα υγείας και κοινωνικής ασφάλισης και τους ρυθμούς υλοποίησης των νεοφιλεύθερων μέτρων της ΕΕ από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων δεν αποτελούν προσωρινή επιλογή αλλά ιστορικό μονόδρομο για την άρχουσα τάξη.

Τα κύρια επιχειρήματα που επικαλούνται οι κυβερνήσεις για την προώθηση των νεοφιλελεύθερων μέτρων,είναι αυτά της «ανταγωνιστικότητας» και της «στενότητας των οικονομικών πόρων»
Ομως το δήθεν ανταγωνιστικό ιδιωτικό σύστημα υγείας των ΗΠΑ ελέγχεται από τα μεγάλα μονοπώλια και είναι το πιο ακριβό και παράλληλα το πιο άδικο σύστημα, ενώ τα καθολικά συστήματα ασφάλισης και υγείας έγινε εφικτό να ιδρυθούν πριν 50 και πλέον χρόνια , όταν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, δηλαδή ο παραγόμενος πλούτος των δυτικοευρωπαϊκών και άλλων κρατών ήταν ο μισός από τον σημερινό.

Από τα κράτη μέλη της Ευρωπαικής Ενωσης, τα εννέα (Δανία ,Ελλάδα, Βρετανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Φιλανδία και Σουηδία) έχουν αναπτύξει κυρίως ολοκληρωμένα συστήματα υγείας τύπου Beveridge, με χρηματοδότηση από τη φορολογία και δημόσιους προμηθευτές υπηρεσιών. Τα υπόλοιπα έξι κράτη στηρίζονται σε ανταποδοτικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης τύπου Bismark, με κύρια πηγή χρηματοδότησης τις ασφαλιστικές εισφορές και προσφορά υπηρεσιών από δημόσιους και ιδιωτικούς προμηθευτές . Από τις χώρες αυτές, το Βέλγιο, η Γαλλία και το Λουξεμβούργο έχουν υιοθετήσει το σύστημα της «αποζημίωσης» όπου οι ιδιωτικοί προμηθευτές αμείβονται απευθείας από τους χρήστες και οι οποίοι αποζημιώνονται κατόπιν από το ασφαλιστικό σύστημα, ενώ η Αυστρία, η Γερμανία και Η Ολλανδία το «συμβολαιακό» πρότυπο όπου οι προμηθευτές αμείβονται σύμφωνα με συμβάσεις. Το ελληνικό σύστημα είναι ολοκληρωμένου τύπου , με προσμίξεις από τα υπόλοιπα συστήματα.
Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία κινούνται με τους ίδιους ρυθμούς, η Βρετανία, η Ιταλία και η Γαλλία έχουν προχωρήσει, ενώ η Γερμανία που υπολείπεται είναι στο στόχαστρο.

ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΑΓΓΛΙΑ, ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΚΛΠ

Παγκοσμιοποίηση και υγεία

Από τη δεκαετία του ’70, το πολυεθνικό κεφάλαιο επιδίωκε την οικονομική διείσδυση στις χώρες του «Γ’ κόσμου» (αναπτυσσόμενες) με το σπάσιμο των προστατευτικών δασμών μέσω του ΠΟΕ και την πλήρη ελευθερία κίνησης του χρηματιστικού κεφαλαίου. Με τον τρόπο αυτό οι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί πραγματοποίησαν υπερκέρδη μέσω του δανεισμού που οδήγησε στην υπερχρέωση αυτών των χωρών.
Το χρέος από 1,4 τρις δολάρια το 1990 εκτοξεύτηκε στα 2,7 τρις δολάρια το 1997. 19000 παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα από τις στερήσεις και τις αρρώστιες. Το 1/5 του πλανήτη –1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι- ζει με 1 δολάριο την ημέρα ενώ παράλληλα 450 τρισεκατομμυριούχοι κατέχουν συνολικό πλούτο όσο το 56% του παγκόσμιου πληθυσμού.
1 δις άνθρωποι υποσιτίζονται και 1,5 δις άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. Το 1/5 του πλανήτη είναι αποκλεισμένο από την περίθαλψη και το 1/2 χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα.
Η θνησιμότητα της φυματίωσης έχει επιστρέψει τις χώρες αυτές 200 χρόνια πίσω με 3000000 θανάτους κάθε χρόνο. Το υγειονομικό προσωπικό (γιατροί κλπ) αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά.
Η διάλυση των συστημάτων υγείας και το υψηλό κόστος των φαρμάκων λόγω της «πατέντας» των φαρμακοβιομηχανιών έχουν κάνει το AIDS να είναι εφιάλτης Το 45% των θανάτων από μολυσματικές ασθένειες ( AIDS, φυματίωση, ελονοσία, χολέρα κλπ) εντοπίζεται στην Αφρική και στη Ν.Α. Ασία.300 με 500 εκατομμύρια ασθενούν από ελονοσία στις περιοχές αυτές και 3 εκατομμύρια από αυτούς πεθαίνουν. Επίσης 3 εκατομμύρια πεθαίνουν κάθε χρόνο από φυματίωση, αριθμός μεγαλύτερος από τα θύματα της νόσου στις αρχές του 20ου αιώνα.
Οι φορείς του AIDS είναι 40 εκατομμύρια. Το 50% εξ αυτών είναι γυναίκες. Κάθε ημέρα πεθαίνουν 5000 ενήλικες και 1000 παιδιά στην υποσαχάρια Αφρική. Στην Αφρική εντοπίζονται 25,5 εκατομμύρια φορείς της νόσου, ενώ η επιδημία καλπάζει στην Ν.Α. Ασία , όπου το 2004 υπήρχαν 7,4 εκατομμύρια φορείς , με ρυθμό εξάπλωσης όσο η Αφρική πριν 15 χρόνια.
Τα φάρμακα για το AIDS κοστίζουν 300 δολάρια όταν η κατά κεφαλή δαπάνη υγείας είναι 260 δολάρια το χρόνο. . Η Αφρική καταναλώνει συνολικά 25% λιγότερα από ότι στις αρχές του 1970.
Η εφαρμογή των νόμων του άκρατου νεοφιλελευθερισμού εφαρμόστηκαν μέσω της κηδεμονίας του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας σε περίπου 90 «αναπτυσσόμενες» χώρες. Η αφομοίωση στην παγκόσμια αγορά έγινε με τις πολιτικές της δραματικής μείωσης των κοινωνικών δαπανών, τις ιδιωτικοποιήσεις, την άρση του προστατευτισμού, το άνοιγμα στις ξένες επενδύσεις.
Στη Χιλή το νεοφιλελεύθερο πείραμα των ιδεών της «σχολής του Σικάγο» που εφάρμοσε ο δικτάτορας Πινοσέτ από το 1974 έως το 1989 οδήγησε το 40% του πληθυσμού στη φτώχεια (5,2 από τα 13 εκατομμύρια πληθυσμού)
Η Αργεντινή, επίσης χώρα με ανάπτυξη στα επίπεδα της Ιταλίας, έζησε μια καταστροφική κρίση το 2000, όπου εκατομμύρια πτώχευσαν σε λίγες μέρες.
Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Κίνα και στις «αναπτυσσόμενες» οικονομίες της ΝΑ Ασίας είναι επίσης τραγική.

Ιμπεριαλισμός και υγεία

Ο «νέος αμερικανικός αιώνας», των προληπτικών πολέμων, των επεμβάσεων, του εμπάργκο και της κατοχής έχει οδηγήσει σε χιλιάδες θανάτους αμάχων και στην εξαθλίωση ολόκληρων πληθυσμών.
Τα έξοδα για στρατιωτικές δαπάνες 35 δευτερολέπτων ισοδυναμούν με την διατροφή 22000 ατόμων για ένα έτος, για την κατασκευή 30000 σχολείων ή 40000 εξοπλισμένων ιατρικών κέντρων. Οι ετήσιες δαπάνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αντιστοιχούν σε 150 λεπτά στρατιωτικών δαπανών
Το εμπάργκο, ο πόλεμος του κόλπου και η αμερικανική κατοχή στο Ιράκ έχει οδηγήσει τη χώρα στο Μεσαίωνα: οι θάνατοι, οι επιδημίες, η προσφυγιά έχει οδηγήσει σε μεγάλη συρρίκνωση τον πληθυσμό.
Το εμπάργκο στην Κούβα έχει οδηγήσει σε τραγικές ελλείψεις φαρμάκων. Το εμπάργκο στην Β. Κορέα έχει οδηγήσει σε χιλιάδες θανάτους από υποσιτισμό. Η Αφρική μετατρέπεται ξανά σε πεδίο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.
Στην Παλαιστίνη, η ισραηλινή κατοχή έχει οδηγήσει σε 70% ανεργία, καταστροφή των υποδομών και του συστήματος υγείας, αποκλεισμό στην πρόσβαση, με τα check-point και το τείχος, στα νοσοκομεία..
Επιπλέον, πέρα από την καταστροφή που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, εξαναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να μεταναστεύσουν, με τις ρατσιστικές πολιτικές κλείνουν τα σύνορα, διατηρούν και επεκτείνουν το καθεστώς της «μαύρης εργασίας», εμποδίζουν την πρόσβαση στα συστήματα υγείας για τους μετανάστες «χωρίς χαρτιά»…


Η περίθαλψη στις χώρες του κρατικού καπιταλισμού (πρώην ΕΣΣΔ και Ανατολική Ευρώπη, η Κίνα, η Κούβα, το Β. Βιετνάμ) δεν αποτελεί παρά προσαρμογή στο μοντέλο της καπιταλιστικής συσσώρευσης: Η γραφειοκρατική άρχουσα τάξη ελέγχει την κρατική ιδιοκτησία με κεντρικό στόχο την παραγωγή μέσων παραγωγής(βαριά βιομηχανία) και τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς για τις δικές της ανάγκες.
Η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με μαζικό και όσο το δυνατόν φτηνότερο τρόπο επιδιώκεται να ανταποκρίνεται στο μοντέλο συσσώρευσης με κεντρικό σχεδιασμό προσαρμοσμένο στα οικονομικά πλάνα, όπου οι πόροι κατευθύνονται στις ανάγκες του ανταγωνισμού με την Δύση με αποτέλεσμα υποβαθμισμένες υπηρεσίες, γραφειοκρατικές δομές και ταξική ανισότητα.
Η κρίση αυτού του μοντέλου, η κατάρρευση των κρατικών δαπανών, το άνοιγμα στην αγορά και οι ιδιωτικοποιήσεις οδήγησαν σε κατάρρευση των συστημάτων υγείας που εξασφάλιζαν ένα βασικό επίπεδο περίθαλψης για τον πληθυσμό, με τραγικές επιπτώσεις σε όλους τους δείκτες υγείας.
Δεν νοσταλγούμε την επιστροφή στην βαρβαρότητα του σταλινισμού, υποστηρίζουμε τους ταξικούς αγώνες στις χώρες αυτές, παλεύουμε για τον Σοσιαλισμό από τα κάτω, για την εξουσία των εργατικών συμβουλίων και την παγκόσμια επέκταση της επανάστασης.

Οι ταξικές ανισότητες χαρακτηρίζουν επίσης το κράτος πρόνοιας που αναπτύχθηκε στα καθεστώτα του κρατικού καπιταλισμού, στη Σοβιετική Ένωση και, μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στις άλλες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Παρά την ευρεία πρόσβαση στις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες από τον πληθυσμό υπήρχε άνιση κατανομή των πόρων με σαφή προνόμια υπέρ των μελών της κρατικής γραφειοκρατίας. Στην Ουγγαρία, ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου στις χειρωνακτικές εργασίες ήταν 165% μεγαλύτερος από τις μη χειρωνακτικές εργασίες. Η μετάβαση στην οικονομία της αγοράς με τη «θεραπεία σοκ» με την απότομη απελευθέρωση των τιμών, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις περιοριστικές πολιτικές οδήγησαν σε αύξηση των ανισοτήτων και ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου μεγάλων ομάδων του πληθυσμού με ανάλογη επιβάρυνση στους δείκτες υγείας. Συσχετίζοντας τους δύο πιο ενδεικτικούς δείκτες για την εξέταση των ανισοτήτων, τη βρεφική θνησιμότητα και το προσδόκιμο επιβίωσης, διαπιστώνουμε ότι για τη μεν βρεφική θνησιμότητα τα ποσοστά είναι 5%ο (δηλαδή σε κάθε 1000 νεογέννητα τα 5 πέθαναν) στη Σουηδία, 6%ο στην Ελλάδα, 25%ο στη Ρουμανία , για το δε προσδόκιμο επιβίωσης είναι τα 78 έτη στη Νορβηγία και στην Ελλάδα, 70 έτη στην Ουγγαρία και 65 έτη στη Ρωσία..

Στην Κίνα η «δικτατορία της αγοράς» που έχει επιβάλει το κρατικοκαπιταλιστικό καθεστώς έχει πολλά κοινά στοιχεία με την περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης των χωρών της δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ στην αυγή του καπιταλισμού.
Εκατομμύρια αγρότες εξαναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να στοιβαχτούν στις μεγαλουπόλεις. Οι εργάτες στερούνται κάθε πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα, χωρίς ωράρια και με μισθούς πείνας (το εργατικό κόστος είναι υποπολαπλάσιο από ότι στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη). Τα εργατικά ατυχήματα στις στοές των ανθρακωρυχείων αφήνουν χιλιάδες νεκρούς κάθε χρόνο. Οι συνθήκες ζωής και ο αποκλεισμός από το υγειονομικό σύστημα εξηγούν ότι οι σύγχρονες επιδημίες όπως το SARS και η γρίπη των πτηνών ξεκίνησαν από εκεί.

ΚΟΥΒΑ

Η προσαρμογή των συστημάτων Υγείας στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει τις μορφές της υποχρηματοδότησης και της ιδιωτικοποίησης-εμπορευματοποίησης.
Στις συνθήκες του οξυμμένου ανταγωνισμού της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, πρέπει να διατηρηθεί σε υψηλούς ρυθμούς η κερδοφορία των καπιταλιστών με την μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και την μείωση του κοινωνικού μισθού με αποτέλεσμα τις βαθιές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική ορίζει το αγαθό της Υγείας ως εμπόρευμα και επιδιώκει να μετατρέψει κάθε τομέα της σε πεδίο κερδοσκοπικής δραστηριότητας για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Ο σύγχρονος καπιταλισμός της απορρύθμισης των αγορών δεν ενδιαφέρεται πλέον για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης με τον μαζικό και ενιαίο τρόπο που το έκανε στην περίοδο του κράτους πρόνοιας –τη συντήρηση ενός καλού επιπέδου υγείας των ειδικευμένων εργατών με σταθερή εργασία μέχρι την σύνταξή τους–. Το οικονομικό μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού απαιτεί την μετατροπή της εργατικής δύναμης σε ελαστικό, ευέλικτο, πολυειδικευμένο εμπόρευμα για να είναι αντικείμενο της μεγαλύτερης δυνατής εκμετάλλευσης στις συνθήκες της ελεύθερης αγοράς. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα για τους ανειδίκευτους όπου ο καπιταλισμός οργανώνει την «ανανέωσή» τους από τα συνεχή κύματα μετανάστευσης. Στις συνθήκες αυτές η φτώχεια εξαπλώνεται, η ανισότητα διευρύνεται, τα μόνιμα εργασιακά δικαιώματα όπως οι σταθερές εργασιακές σχέσεις και τα ασφαλιστικά- συνταξιοδοτικά δικαιώματα κατεδαφίζονται.
Με αφορμή την κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την διαφαινόμενη ύφεση της οικονομίας, έχει ανοίξει η συζήτηση στα αστικά επιτελεία για την εισαγωγή μορφών κρατικής παρέμβασης για να ελεγχθούν οι ανεξέλεγκτες συνέπειες της απορρύθμισης των αγορών. Η ενδεχόμενη επιστροφή του Κευνσιανισμού αφορά αποκλειστικά την διατήρηση της υψηλής κερδοφορίας και αποκλείει την οποιαδήποτε κοινωνική παραχώρηση προς την εργατική τάξη. Η αύξηση της έντασης και της έκτασης της εκμετάλλευσης, οι βαθιές περικοπές του κοινωνικού κράτους παραμένουν κυρίαρχες επιλογές. Οι προτάσεις της ΕΕ για να αντιμετωπίσουν την διαρκώς αυξανομένη φτώχεια και τις ανισότητες στην υγεία αφορούν ρυθμιστικούς μηχανισμούς με την συγκρότηση «δικτύων ασφαλείας» που περιλαμβάνουν την χορήγηση ελάχιστων επιδομάτων και την μετατροπή των δημόσιων δομών υγείας σε φιλανθρωπικά ιδρύματα παροχής πρώτων βοηθειών. Η περίθαλψη και η ασφάλιση παύουν να αποτελούν δικαίωμα και πρέπει να αγοράζονται από τον ιδιωτικό τομέα ή από εμπορευματικές δομές του δημόσιου συστήματος ανάλογα με την οικονομική δυνατότητα του «χρήστη».

H ανάγκη του ελληνικού καπιταλισμού για μια μεταρύθμιση στην υγεία με κεντρικό έλεγχο και χρηματοδότηση διατυπώνεται ήδη από τις αρχές του 1970 (Σχέδιο Πάτρα 1970, έκθεση ΚΕΠΕ 1976, Σχέδιο νόμου Δοξιάδη 1980).Η ίδρυση του ΕΣΥ το 1983 είναι η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να εκσυγχρονίσει τις υπηρεσίες υγείας ώστε να ανταποκριθούν στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και παράλληλα να καλύψει τα αιτήματα του κόσμου (κοινωνικό συμβόλαιο). Όμως το έκανε καθυστερημένα- παγκόσμια οικονομική κρίση και εξάπλωση του θατσερισμού- και με ημιτελή ρήξη με τα ιατρικοβιομηχανικά συμφέροντα.Το ΠΑΣΟΚ με τον νόμο 1397/83 επιχειρεί να εφαρμόσει μια μεταρύθμιση με καθυστέρηση 30 ετών, να εκσυγχρονίσει το υγειονομικό σύστημα στα πρότυπα των χωρών της Δ. Ευρώπης ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ελληνικύ καπιταλισμού, με ορθολογικοποίηση κια σχεδιασμό των υπηρεσιών υγείας. Οι βασικές αλλαγές με την ίδρυση του δημόσιου συστήματος με χρηματοδότηση από τον κρατικό προυπολογισμό- αλλά και με προσμίξεις των ασφαλιστικών ταμείων-, ο θεσμός της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, η δημιουργία νοσοκομείων και κέντρων υγείας, το κλείσιμο των μικρών και αναχρονιστικών ιδιωτικών κλινικών, οδήγησαν σε μεγάλη βελτίωση τους δείκτες υγείας. Το ελληνικό ΕΣΥ παρά τα τεράστια κενά αναδείχτηκε στην 14η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, πάνω από την Βρετανία και τις ΗΠΑ. Αυτή η εμπειρία αποδεικνείει στο σήμερα την περίτρανη υπεροχή του δημόσιου συστήματος υγείας.Ομως σε κρίσιμα σημεία υπήρξαν τεράστια κενά δεν ψηφίστηκε το άρθρο 16 για την ενοποίηση των ταμείων, ευνοείθηκε η συγκρότηση μονοπωλιακών δομών στον ιδιωτικό τομέα, η νοσοκομειοκεντρική πολιτική οδήγησε στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της διαγνωστικής και πρωτοβάθμιας ιδιωτικής υγείας, συγκαλύφθηκε το πρόβλημα της παραοικονομίας των γιατρών του δημόσιου τομέα.

Μετά το 1985,οι περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού για την ασφάλιση και περίθαλψη, η μεταφορά του κόστους στις πλάτες της εργατικής τάξης και των λαικών στρωμάτων, η ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και οι ιδιωτικοποίηση- εμπορευματοποίηση μέσα στο δημόσιο νοσοκομείο, έγιναν κυρίαρχη πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Τα αποτελέσματα σήμερα είναι τραγικά.
Το ΕΣΥ υποχώρησε από την 14η θέση στην 22η κάτω από χώρες όπως η Σλοβενία κλπ. Από την 2η θέση στο προσδόκιμο επιβίωσης περάσαμε στην 11η θέση.
150 έτοιμα κρεβάτια Εντατικής σαπίζουν λόγω έλλειψης προσωπικού και η ανεπάρκειά τους σε μια χώρα με υψηλό ποσοστό τροχαίων και εργατικών ατυχημάτων και με διαρκή αύξηση των αγγειακών παθήσεων (καρδιόπαθειες, εγκεφαλικά) λόγω της επιβάρυνσης της ποιότητας ζωής, με αποτέλεσμα 3000 θανάτους το χρόνο. Επιπλέον οι άνθρωποι με μόνιμες αναπηρίες εγκαταλείπονται στην τύχη τους αφού οι μονάδες αποκατάστασης διαθέτουν μόνο 350 κλίνες (τελευταίοι στην Ευρώπη).
Σε ένα τμήμα αντιστοιχεί ένας νοσηλευτής για 40-50 ασθενείς στην απογευματινή και βραδυνή βάρδια. Για κάθε 136 άτομα που αποχωρούν από το ΕΣΥ κυρίως λόγω συνταξιοδότησης, προσλαμβάνονται μόνο 100, μέσα στην τριετία. Σε νοσηλευτικό προσωπικό η Ελλάδα είναι τελευταία στην Ευρώπη (6/1000κατοικοι).
Το 2002 λειτουργούσαν 36.438 κλίνες του ΕΣΥ που αντιστοιχεί σε αναλογία 5 ανά 1000 κατοίκους, όταν η αποδεκτή αναλογία από τον ΠΟΥ είναι 10 ανά 1000, με μεγάλη ταξική (έλλειψη νοσοκομείων στη Δυτική Αθήνα και Δυτική Θεσσαλονίκη) και περιφερική ανισότητα(πχ Θράκη 1,5 κλίνη ανά 1000). Οι ιδιωτικές κλίνες είναι 15.935 (25,9%) από τα μεγαλύτερα ποσοστά στον κόσμο.
Η λίστα αναμονής για νοσηλεία, για εξετάσεις και ραντεβού στα πρωινά ιατρεία μετρίεται σε μήνες. Οι ασθενείς εξωθούνται να κλείνουν ραντεβού στα απογευματινά- ιδιωτικά επί της ουσίας -ιατρεία στα νοσοκομεία.
Οι προνοιακές δομές, οι μονάδες ψυχικής υγείας, οι μονάδες για την καταπολέμηση των ναρκωτικών υποφέρουν από την έλλειψη προσωπικού και την υποχρηματοδότηση.
Στα Πρόνοιακά Ιδρύματα τα παιδιά παραμένουν έγκλειστα για 4 και 5 χρόνια μέχρι να βρεθεί ανάδοχη οικογένεια.

Ο χώρος της ψυχικής υγείας, ο οποίος ως τελευταίος τροχός της αμάξης, αποτελεί το προνομιακό πεδίο διάφορων κερδοσκόπων, για τη δοκιμασία πολιτικών πριν επεκταθούν στον υπόλοιπο χώρο της υγείας. Οι λόγοι είναι ευνόητοι: οι ψυχικά πάσχοντες, έχοντας βιώσει την περιθωριοποίηση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, το στιγματισμό, την ασυλοποίηση και το ρατσισμό˙ αποκομμένοι, πολλές φορές, από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον˙ αδυνατούν να διεκδικήσουν σε πολλές περιπτώσεις και τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Επιπλέον, οι εργαζόμενοι στον τομέα της ψυχικής υγείας καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να φέρουν εις πέρας το έργο τους, εφόσον εκατοντάδες θέσεις εργασίας εξακολουθούν να παραμένουν κενές. Κακοπληρωμένοι ή και απλήρωτοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αντιμετωπίζουν τη –ειδικά στον ιδιωτικό τομέα- τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης εάν τολμήσουν να διεκδικήσουν τα πλέον αυτονόητα δικαιώματά τους, όπως τα δεδουλευμένα μέχρι και οχτώ μηνών.
Επίσης, προτεραιότητα της περιβόητης μεταρρύθμισης μοιάζει να είναι περισσότερο η εξασφάλιση της ευταξίας, μέσω των ηθικά ελεγχόμενων μεθόδων της ψυχιατρικοποίησης συμπεριφορών, εκτός των ορίων της προαναφερθείσας τάξης και, πρακτικών όπως: ο εγκλεισμός, η καθήλωση, ο αποκλεισμός και ο στιγματισμός. Ενώ ατνίθετα, ελάχιστη βαρύτητα δίνεται στην επαγγελματική αποκατάσταση για την ένταξη των πασχόντων, στην υλική και ηθική στήριξη του οικογενειακού περίγυρου που αναλαμβάνει τη φροντίδα τους κ.α.
Οι εκτιμήσεις, πως η κοινωνική και οικονομική κρίση που βιώνουμε, θα έχει επιπτώσεις στον τομέα της ψυχικής υγείας, με αποτέλεσμα τη δραματική αύξηση ανθρώπων που θα εμφανίσουν στο άμεσο μέλλον κάποια ψυχική διαταραχή, καθιστούν το πρόβλημα, όχι απλά ένα ζήτημα που αφορά μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους με τα θέματα της ψυχικής υγείας, αλλά εν δυνάμει μάστιγα, που απειλεί ευρύτερα στρώματα των από τα κάτω, οι οποίοι αποτελούν τα κύρια θύματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
ΟΚΑΝΑ Ο προϋπολογισμός του ΟΚΑΝΑ κολλημένος στα 26 εκατ. ευρώ από το 2004. Τα κέντρα πρόληψης με χρέος που ξεπερνά τα 12 εκατ. Η λίστα αναμονής στον ΟΚΑΝΑ έφτασε τα 5.000 άτομα με μέσο χρόνο αναμονής τα 4,5 χρόνια. Στις μονάδες του ΟΚΑΝΑ έφτασαν να λείπουν τα πλαστικά ποτηράκια για την χορήγηση της μεθαδόνης και τις ουροληψίες!
Ο κοσμοπολίτης υπουργός Υγείας με το περισπούδαστο ύφος και τη βαθύτατη άγνοια, ανακοίνωσε -μέχρι σήμερα και για την ίδια χρονική περίοδο- δυο διαφορετικά Εθνικά Σχέδια Δράσης για τα Ναρκωτικά, που καταλήγουν στο ίδιο ενδιαφέρον συμπέρασμα: Διάλυση του ΟΚΑΝΑ και ένταξη των προγραμμάτων του στο ΕΣΥ. Με δεδομένη την εμφανή αδυναμία του, ήδη υποχρηματοδοτούμενου, ΕΣΥ να ανταπεξέλθει στις ανάγκες, το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι άλλο παρά η απαξίωση των δημόσιων προγραμμάτων και η εκχώρηση των δραστηριοτήτων στον ιδιωτικό τομέα, που τώρα κερδοσκοπεί παράνομα αλλά ανενόχλητα.
Φέτος -όπως και πέρυσι- την ημέρα κατά των ναρκωτικών οι εργαζόμενοι στον ΟΚΑΝΑ και τα Κέντρα Πρόληψης απεργήσαμε με σχεδόν καθολική συμμετοχή. Ενάντια στην διάλυση του ΟΚΑΝΑ, αλλά για δημόσια δωρεάν προγράμματα υψηλής ποιότητας, καθώς και για τη χρηματοδότηση των Κέντρων Πρόληψης ώστε να πληρωθούν οι εργαζόμενοι και να συνεχιστεί η λειτουργία τους.


Στην Ελλάδα ένας στους τέσσερις κατοίκους είναι κοινωνικά αποκλεισμένος από το δημόσιο σύστημα υγείας Οι μετανάστες και οι ανασφάλιστοι είναι οι δύο μεγαλύτερες κατηγορίες αποκλεισμένων από το δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ ελλειπή χρήση των υπηρεσιών υγείας κάνουν οι ηλικιωμένοι, οι χρόνιοι πάσχοντες, τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Μια «μεταρρύθμιση» που προωθεί την υπονόμευση του Δημόσιου Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης ευνοώντας τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες και η οποία προβλέπει -εκτός των άλλων- διπλασιασμό των ενσήμων που απαιτούνται για να έχει ένας εργαζόμενος βιβλιάριο υγείας ( από 50 σε 100), κάτι που σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ θα οδηγήσει 400.000 ανθρώπους εκτός υγειονομικής περίθαλψης.

Η υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ (6% του ΑΕΠ επί 13,5% του μέσου κοινοτικού όρου) και η προκλητική ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα έχει οδηγήσει στην υποβάθμιση της ποιότητας της περίθαλψης στα δημόσια νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας και σε διεύρυνση των ανισοτήτων. Η αύξηση των ιδιωτικών δαπανών ανήλθε σε 50% τα τελευταία 17 χρόνια (από 62 ευρώ σε 95 ευρώ το μήνα) με αποτέλεσμα ένα νοικοκυριό στην Ελλάδα πρέπει να ξοδέψει 1200 ευρώ το χρόνο για δαπάνες υγείας, απευθείας από την τσέπη του ενώ 1 στα 50 νοικοκυριά προβαίνουν σε «καταστροφικές δαπάνες υγείας», ξοδεύουν δηλαδή πάνω από το 50% του εισοδήματός τους για υπηρεσίες υγείας. 4 στους 10 ασθενείς που νοσηλεύονται πληρώνουν φακελάκι. Οι ιδιωτικές δαπάνες κατευθύνονται κυρίως στην πρωτοβάθμια περίθαλψη λόγω της παντελούς έλλειψης δημόσιων αστικών κέντρων υγείας και οικογενειακών γιατρών. 3 στους 4 φτωχούς δεν επισκέπτονται τον οδοντίατρο ενώ πληρώνουν μεγαλύτερα ποσά για φάρμακα λόγω ευκολότερης πρόσβασης στα… φαρμακεία! Η νοσηρότητα, ο μέσος όρος νοσηλείας και η θνητότητα των φτωχών είναι αντίστοιχα διπλάσια, τετραπλάσια και εφταπλάσια από αυτή των πλουσίων.

Η γιγάντωση του ιδιωτικού τομέα

Από τις αρχές του 1990 δημιουργούνται εκατοντάδες ιδιωτικά διαγνωστικά αξιοποιώντας τις συμβάσεις που συνάπτει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, το έλλειμμα του ΕΣΥ στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και τις επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες. Οι νεές ιδιωτικές κλινικές που ιδρύονται στα μέσα της δεκαετίας του ¨80 Υγεία, Ιατρικό Κέντρο, Euromedica με συγχωνεύσεις, εξαγορές και μεγάλες επενδύσεις σε σύνδεση με τους δημόσιους και ιδιωτικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς, διαμορφώνονται σε μονοπώλια του κλάδου. Τα νέα μεγάλα νοσοκομεία το Ωνάσειο και το Παπαγεωργίου ιδρύονται με καθεστώς ιδιωτικού τομέα. Τα κέρδη των ιδιωτικών κλινικών αυξάνονται ραγδαία (αύξηση εσόδων 12-14% ανά έτος). Οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα ,έχουν αυξηθεί κατά 1400% την τελευταία δεκαπενταετία. Η σύγχρονη τεχνολογία(το 90% των επενδύσεών τους αφορούν την βιοτεχνολογία) και διαγνωστικά μέσα (αξονικοί και μαγνητικοί τομογράφοι(κατέχει το 70% του συνόλου), μαστογράφοι, σπινθηρογραφήματα κλπ)βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών.Η ανεπάρκεια του ΕΣΥ, σε συνδυασμό με την υπερκοστολόγηση και την μη ασφαλιστική κάλυψη πολλών υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα, υποχρεώνει τα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζόμενους να καταβάλουν πάνω από 2 δις ευρώ το χρόνο. Η αύξηση της δαπάνης για φάρμακα λόγω κυρίως της αύξησης των τιμών που φτάνει το 50-133% οι φαρμακοβιομηχανίες παρουσιάζουν αύξηση κερδών για το 2007 κατά 10%. Οι προμηθευτές υλικού δημιουργούν θυγατρικές εταιρείες- μαϊμούδες για να πολλαπλασιάσουν την υπερκοστολόγηση. Ιδιωτικές εταιρείες αναλαμβάνουν την σίτιση, την φύλαξη, την καθαριότητα και άλλες λειτουργίες με συμβάσεις που κοστίζουν περισσότερο από το μόνιμο προσωπικό και απασχολούν προσωπικό με απάνθρωπα ωράρια και αμοιβές. Το ιδιωτικό κεφάλαιο επιχειρεί να διευρύνει το ρόλο του με τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και να αναλάβει το μάνατζμεντ των δημόσιων νοσοκομείων.

Πιο εκτεταμένη περιγραφή για την σημερινή κατάσταση...

Η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας και στα εργασιακά μας δικαιώματα, την οποία ξεκίνησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και κλιμακώνει σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ., είναι κεντρικό καθήκον.
Το ψαλίδι των περικοπών έχει μπει ως το κόκαλο! Τα κονδύλια του προϋπολογισμού για την υγεία είναι ακόμα πιο μειωμένα. Από 3% το 2004 (το χαμηλότερο στην Ευρώπης), η επιχορήγηση του κρατικού προϋπολογισμού έπεσε στο 2,7% τα τελευταία 2 χρόνια, με αποτέλεσμα την απαξίωση και συρρίκνωση του δημόσιου συστήματος, τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό καθώς και σε υλικοτεχνική υποδομή. Μονάδες του ΕΣΥ υπολειτουργούν ή απειλούνται με κλείσιμο. Η επικινδυνότητα της Δημόσιας Υγείας είναι στο «κόκκινο»!
Κυβέρνηση, υπουργείο Υγείας, ΥΠΕ, διοικήσεις νοσοκομείων: ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός καθοδηγεί και στηρίζει το πλιάτσικο των αρπακτικών της αγοράς με τις ιδιωτικοποιήσεις, την ίδρυση νοσοκομείων Α.Ε.
Βασικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, σε ευθυγράμμιση με τις πολιτικές της Ε.Ε αποτελούν:
-Οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα Η χρηματοδότηση του ΕΣΥ για προσλήψεις και υποδομές υποκαθίσταται από τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Στην κατεύθυνση αυτή η επιτροπή ΣΔΙΤ της κυβέρνησης ενέκρινε την ανέγερση τριών νοσοκομείων (Γενικό Πρέβεζας, Ογκολογικό και Παιδιατρικό Θεσσαλονίκης). Ο ιδιώτης αναλαμβάνει, πέρα από την κατασκευή, όλες τις υποστηρικτικές λειτουργίες συντήρησης, τεχνικής διαχείρισης και εξοπλισμού, ενώ το δημόσιο θα υποχρεούται να του πληρώνει ενοίκιο για 27 ολόκληρα χρόνια!
Η μέθοδος αυτή που αποτελεί μορφή έμμεσου υπέρογκου δανεισμού του Δημοσίου και θα οδηγήσει στην εκτίναξη του κόστους (με τον ίδιο τρόπο όπως έγινε με τα διόδια στην Αττική Οδό), θα διευρύνει τις ανισότητες στην πρόσβαση σε παροχές Υγείας, θα οδηγήσει σε περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Η βρετανική εμπειρία, την οποία η κυβέρνηση της Ν.Δ έχει ως πρότυπο είναι διδακτική: Η απόκλιση του κόστους κατασκευής μέσω ΣΔΙΤ και συμβατικού τρόπου από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) ήταν το βασικό γνώρισμα του πρώτου κύματος νοσοκομείων με ΣΔΙΤ στην Αγγλία στη δεκαετία '90, με εύρος διακύμανσης μεταξύ 40-229%, ενώ η λειτουργικότητα των εγκαταστάσεων στα νοσοκομεία όπως στα Norfolk και Norwich ήταν πολύ προβληματική. Με αυτό τον τρόπο το ΕΣΥ υποθηκεύεται στους εργολάβους και τους μεγαλοκαρχαρίες της υγείας.
-Η ανάθεση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, ( δίκτυα που θα πουλάνε υπηρεσίες υγείας, ηλεκτρονική κάρτα με πλαφόν, πρωτόκολλα πράξεων και φαρμάκων προσανατολισμένα στις περικοπές και την υποβάθμιση του επιστημονικού έργου), ενίσχυση των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων και κέντρων), της πρόνοιας, της ψυχικής υγείας, της τοξικοεξάρτησης σε ιδιώτες.
- Η εμπορευματοποίηση μέσα στα δημόσια νοσοκομεία (ιδιωτικά συνεργεία, απογευματινά ιατρεία, παραοικονομία, προετοιμασία για είσοδο των ασφαλιστικών εταιρειών). Η υπερτιμολόγηση των προμηθειών και την αύξηση των τιμών στα φάρμακα. Η συγκαλυμμένη ενίσχυση της παραοικονομίας και η εξάρτηση των επιστημόνων υγείας από τις επιχειρήσεις.
- Η ενοποίηση και λεηλασία των ταμείων, η υποβάθμιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
- Η «αποκέντρωση» με τον Καποδίστρια ΙΙ που θα επιχειρήσει να φορτώσει στους ήδη ελλειμματικούς Δήμους τις δαπάνες υγείας, με αποτέλεσμα το κλείσιμο και την περαιτέρω υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών και την ανισότητα στην πρόσβαση ανάλογα την οικονομική κατάσταση του Δήμου.
-Η απόπειρα ανατροπής των εργασιακών-ασφαλιστικών δικαιωμάτων των υγειονομικών με στόχο, τη περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών και την εξουδετέρωση κάθε δυνατότητας συλλογικής διεκδίκησης.
Οι περικοπές και η ιδιωτικοποιηση του ΕΣΥ απαιτούν λιγότερο και ευέλικτο προσωπικό. Πάγωμα των προσλήψεων και σταδιακή αντικατάσταση του προσωπικού με λιγοστές προσλήψεις συμβασιούχων με ελαστικές σχέσεις εργασίας.Ιδιωτικά συνεργεία, συμβασιούχοι,stage, αποσπάσεις, επιστημονικοί συνεργάτες, επικουρικοί, κατάργηση της μονιμότητας των νοσοκομειακών γιατρών.
Νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό με εφαρμογή του μοντέλου στις ΔΕΚΟ (μεγάλη μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας, διάκρισης σε βάρος των νεοπροσλαμβανομένων).
Διαρκής λιτότητα, καθυστερήσεις και περικοπές των πρόσθετων αμοιβών, πρόθεση κατάργησης του Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Αυταρχισμός των διοικήσεων (μετακινήσεις προσωπικού, αστυνομικού τύπου έλεγχοι κ.λ.π).
Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει καμία συναίνεση και κανένας διάλογος για την αποδοχή της. Η ανατροπή της είναι υποχρεωτική επιλογή για τους εργαζόμενους στην υγεία.



Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί παρά μια ξαναζεσταμένη εκδοχή του σοσιαλφιλελευθερισμού, της υπόσχεσης των σοσιαλδημοκρατών ότι «υπάρχει δρόμος» που θα ικανοποιεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, αλλά και τα βασικά αιτήματα των εργατών και της νεολαίας. Μόνο που σήμερα -μετά την εμπειρία του Μπλερ, του Σρέντερ, του Ζοσπέν και του Σημίτη- όλοι ξέρουμε ότι τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει.
Aπό το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ απουσιάζει κάθε δέσμευση για σοβαρές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για αντιστροφή της ελαστικοποίησης στις εργασιακές σχέσεις που επέβαλε η Ν.Δ. (ελαστικό 8ωρο, απλήρωτες υπερωρίες, νόμος για ΔΕΚΟ, συμβασιούχοι κ.λπ.) και την κατάργηση των αντίστοιχων νόμων., για την αντιστροφή των ιδιωτικοποιήσεων και για την απόκρουση της επίθεσης στο Ασφαλιστικό (ακόμα και με τη μορφή της εγγύησης του σημερινού επιπέδου των ασφαλιστικών δικαιωμάτων…)
Για τις δαπάνες υγείας το πρόγραμμα για τις εκλογές του 2007, υπόσχεται αύξηση 1% κατά έτος (δηλ. όσα είχε υποσχεθεί ο Καραμανλής το 2004!), ενώ κάνει λόγο για προσλήψεις 3.000 νοσηλευτών (την ώρα που στα νοσοκομεία υπάρχουν κενές 30.000 θέσεις εργασίας…).
Ως κορόνα του προγράμματος ο Γ. Παπανδρέου πρόβαλε την υπόσχεση ότι η κατώτατη σύνταξη στον ΟΓΑ θα φτάσει στα 550 ευρώ ή στα 950 ευρώ για κάθε ζευγάρι ασφαλισμένων. Με το σημερινό επίπεδο ακρίβειας, δεν είναι και τόσο γενναία η υπόσχεση ότι το 2011 δύο ηλικιωμένοι άνθρωποι θα καλούνται να επιβιώσουν με 950 ευρώ. Όσο για την επέκταση ανάλογης «σύνταξης» σε ανασφάλιστους (με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα κάτω από 7.000 ευρώ),. η πρόταση αυτή αποτελεί μια ασαφή και αβέβαιη αναφορά στο «δίχτυ προστασίας για τους φτωχούς» που έχει από χρόνια αποφασίσει -συμπλέοντας με την Δεξιά- η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
Είναι γνωστό ότι λεφτά για τη χρηματοδότηση ενός κοινωνικού προγράμματος υπάρχουν και μάλιστα άφθονα. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αυτό. Αντίθετα, το πρόβλημα είναι ότι, παρά τις φραστικές κορόνες, ο «άλλος δρόμος» που υπαινίσσεται ο Γ. Παπανδρέου εξακολουθεί να καθορίζεται από τις επιταγές των βιομηχάνων και των τραπεζιτών και όχι τις ανάγκες των μισθωτών και της νεολαίας.
Πως φτάσαμε ως εδώ: Η επίθεση των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στο ΕΣΥ.
Η κρίση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και το κίνημα αντίστασης στην υγεία.
Η δυναμική των αγώνων της μεταπολίτευσης- με κορυφαία στιγμή στην υγεία την απεργία διαρκείας των άμισθων ειδικευόμενων γιατρών το 1978 που κέρδισαν το δικαίωμα να πληρώνονται και να ασφαλίζονται ως εργαζόμενοι- καρπώθηκε από την ΠΑΣΚΕ που κατέκτησε ένα ηγεμονικό ρόλο στα σωματεία και τις ομοσπονδίες. Η ΠΑΣΚΕ στηρίζει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες με την νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981 για την Αλλαγή από τα πάνω. Το μήνυμα που καλλιεργούν είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην Δεξιά και η ικανοποίηση των χρόνιων αιτημάτων των εργαζομένων δεν θα γίνει με αγώνες αλλά με την κοινοβουλευτική διαχείριση του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να σπρώχνουν τους εργαζόμενους προς την παθητικότητα της ψήφου, την υποτίμηση του μαζικού ταξικού αγώνα «για να μην επιστρέψει η Δεξιά». Η ρεφορμιστική αριστερά(ΚΚΕ, ΚΚΕεσ) από την πλευρά της λειτουργεί σαν «αριστερή πιεση» στο ΠΑΣΟΚ για το αν θα υλοποιηθεί το ΕΣΥ ή θα υπάρξει υπαναχώρηση του ΠΑΣΟΚ στην Δεξιά, με αποτέλεσμα την απώλεια της ανεξαρτησίας των διεκδικήσεων από την κυβερνητική πολιτική, για ένα πλήρες και ολοκληρωμένο ΕΣΥ, για Ενιαίο Φορέα Υγείας, για καλύτερες συνθήκες αμοιβών και εργασίας για το προσωπικό. Αυτή η δυνατότητα υπήρξε στην απεργία διαρκείας των νοσοκομειακών γιατρών την άνοιξη του 1984.
Το 1985 οι εργαζόμενοι συγκρούονται με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα των Παπανδρέου-Σημίτη. Το εργατικό κίνημα καταφέρνει να σταματήσει την πολιτική της λιτότητας, όμως δεν γίνεται δυνατή η αλλαγή των συσχετισμών σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο προς τα αριστερά, παρά τις ευκαιρίες π.χ διάσπαση της ΓΣΕΕ με την ΣΣΕΚ.
Η ρεφορμιστική αριστερά έχει την τακτική της συναίνεσης (moratorium) με το ΠΑΣΟΚ και το σύνθημα της «πραγματικής αλλαγής». Οι μαζικές και μαχητικές απεργίες του 1985 καταγγέλλονται σαν «επαναστατική γυμναστική» και ξεπουλιούνται.
Στις αρχες του '90 η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί μια σαρωτική επίθεση στο ΕΣΥ. Ο νόμος 2071/1992 προέβλεπαι τις περικοπές στα κέντρα υγείας με την υπαγωγή τους στις νομαρχίες, την δυνατόητα άσκησης ιδιωτικού έργου από τους γιατρούς του ΕΣΥ, τις υποχρεωτικές μετατάξεις νοσηλευτών, την ίδρυση ιδιωτικών κλινικών, την αύξηση του νοσήλειου και τα εισητήρια στα εξωτερικά ιατρεία και την εισαγωγή, την αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα, τον θεσμό του μάνατζερ και την σύναψη συμβάσεων των ταμείων με τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια και διαγνωστικά κέντρα.
Η Ρεφορμιστική αριστερά σε πολιτική (συγκυβέρνηση, κατάρρευση ΕΣΣΔ) και οργανωτική κρίση (διάσπαση ενιαίου Συνασπισμού).
Μαζική αντίσταση και στα νοσοκομεία (Ματ στο Αγ. Σοφία), ανατροπή της κυβέρνησης.
Με τον νόμο 2194/1994 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προχωρά στην μερική αποκατάσταση του ΕΣΥ σε σχέση με το εργασιακό καθεστώς των γιατρών και την μετετροπή ξανά των κέντρων υγείας σε αποκεντρωμένες μονάδες των νοσοκομείων. Ομως δεν ακυρώνονται οι συμβάσεις των ταμείων με τα ιδιωτικά κέντρα και η συμεττοχή των ασθενών στο κόστος περίθαλψης. Η τριετία που ακολουθεί κυρίαρχη ιδεολογία γίνεται η ανάγκη για το «νοικοκύρεμα των νσοκομείων»είναι η προσπάθεια να εισαχθούν οι περικοπές και στοιχεία της αγοράς στο ΕΣΥ και να συνεναίσουν τα συνδικάτα με τον κοινωνικό διάλογο. Ο νόμος Πεπονή 2519/1997 επιχειρεί να το κάνει με τον διορισμό μάνατζερς, την αυτοδιαχείρηση των νοσοκομείων που θα χρηματοδοτούνται από σφαιρικούς (κλειστούς)προυπολογισμούς και την πώληση υπηρεσιών υγείας, την εισαγωγή των ομοειδών διαγνωστικών ομάδων ασθενειών για να γίνουν περικοπές σε εξετάσεις και θεραπείες, τα απογευματινά ιατρεία.Η μεταρρύθμιση αυτή δεν προχώρησε κάτω από το βάρος της ανασφάλειας για τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα που θα έφερνε. Η εικοσαήμερη απεργία των νοσοκομειακών γιατρών της ΕΙΝΑΠ που σύνδεσε το αίτημα για νέο μισθολόγιο με την απόριψη του νομοσχεδίου, συνέβαλε σε αυτήν την εξέλιξη. Η απεργία έγινε με την στήριξη των αγωνιστών γιατρών της επαναστατικής αριστεράς με το κέρδισμα των γενικών συνελεύσεων και πήρε μαχητικές μορφές με απεργιακές επιτροπές. Στο Κρατικό της Νίκαιας αποκλείστεικαν τα εξωτερικά ιατρεία και τα ιατρεία των επειγόντων περιστατικών. Η συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΕΝΓΕ και της ΠΟΕΔΗΝ ήταν απο την αρχή ενάντια στο αίτημα για απόσυρση και μιλούσε για τροποποιήσεις του νόμου.
Στη δεύτερη τετραετία του Σημίτη η νεοφιλελεύθερη επίθεση παίρνει πιο επιθετικές μορφές με κυρίαρχη την ιδεολογία του εκσυγχρονισμού. Οι κοινωνικές δαπάνες θυσιάζονται στο όνομα της ΟΝΕ για την μείωση του δημόσιου ελλείμματος και την ανταγωνιστικότητα με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μείωση των εξόδων για την συντήρηση και την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης (λιτότητα, ελαστικά ωράρια, απολύσεις, μείωση του κοινωνικού μισθού για περίθαλψη,ασφάλιση, πρόνοια).

ΝΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ…

Την περίοδο των κυβερνήσεων Σημίτη συντελείται παράλληλα και η προσαρμογή της ΣΓ στις επιλογές του εκσυγχρονισμού, με αποτέλεσμα την υποχώρηση της διεκδικητικής δυνατότητας του κινήματος στα νοσοκομεία:
Με τις πολιτικές της λιτότητας, με αποτέλεσμα την πίεση στον κόσμο για δάνεια και δεύτερη δουλειά, εξάπλωση του χρηματισμού.
Με τις περικοπές στις προσλήψεις, τις προσλήψεις συμβασιούχων και τα ιδιωτικά συνεργεία με αποτέλεσμα την εντατικοποίηση, την περαιτέρω διάσπαση των εργασιακών σχέσεων.
Την ιδεολογική προσαρμογή με την αποδοχή του περιορισμού των ελλειμάτων, την διαχείριση από μάνατζερς, του εθελοντισμού.
Τον περιορισμό των διεκδικήσεων σε επιδόματα και επιμέρους πολιτικές. Την μετατροπή των σωματείων σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς προσωπικών εξυπηρετήσεων (διορισμοί, τοποθετήσεις, αποσπάσεις, εξέλιξη, πλασματικές υπερωρίες κλπ).
Απεργία νοσοκομειακών γιατρών 1997 από τα κάτω κλείνει με συμβιβασμό.

ΚΚΕ ΚΑΙ ΠΕΡΙΧΑΡΑΚΩΣΗ, ΣΥΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΓΟΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΣΚΕ
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΣΙ
Η ΕΠΙΘΕΣΗ Της ΝΔ Κακλαμάνης, Αβραμόπουλος
Η στάση της ΣΓ (Ολυμπιακοί αγώνες, άρνηση οργάνωσης και συντονισμού των κινητοποιήσεων)
Δεν έχουν υποχωρήσει μόνο πολιτικά αλλά εκπροσωπούν και τμήμα με ιδιαίτερα συμφεροντα στην εμπορευματική και αυταρχική κατάσταση του σημερινού ΕΣΥ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ αριστερή στροφή, χωρίς πρωτοβουλίες από τα κάτω. Το ΚΚΕ συντηρητική πολίτική πχ ωράριο.
Απέναντι στα αδιέξοδα της Σ.Γ και την ηττοπάθεια της ρεφορμιστικής αριστεράς για μια τακτική νίκης των αγώνων για ένα νέο ΕΣΥ.

Ελάχιστο αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα με αιχμή:

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΔΩΣΤΕ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ – ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

Α) Η Υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, κοινωνικό δικαίωμα και όχι ευκαιρία για τους λίγους. Το βασικό κριτήριο είναι η κάλυψη των αναγκών και όχι αν «αντέχει η εθνική οικονομία». Αλλά ακόμα και με την λογική του καπιταλισμού είναι ψέμα το ότι οι πόροι για την υγεία είναι περιορισμένοι. Τα λεφτά υπήρχαν όταν από την ίδρυση του ΕΣΥ στην Ελλάδα το 1983, το ΑΕΠ έχει πολλαπλασιαστή (4% ετήσια αύξηση, από 2,4% το 1996 στο 3,6% το 2006). ¨Ένα ολοκληρωμένο δημόσιο σύστημα υγείας για να ανταποκριθεί στις σημερινές ανάγκες μιας χώρας με 11 εκ κατοίκους και πάνω από 1 εκ μετανάστες, απαιτεί κυρίως την στελέχωση με ανθρώπινο δυναμικό με προσλήψεις 20000 γιατρών και άλλων τόσο νοσηλευτών για την πρωτοβάθμια φροντίδα και 20000 νοσοκομειακών γιατρών από 18000 που είναι σήμερα για επαρκή 24ωρη κάλυψη με ανθρώπινα ωράρια, (καταρρίπτεται το ψέμα για τον πληθωρισμό των γιατρών ακόμα περισσότερο αν συνυπολογίσουμε τις ανάγκες σε γιατρούς εργασίας, σχολίατρους κλπ), 120.000 νοσηλευτών από τους 30000 που δουλεύουν σήμερα στα νοσοκομεία, την αύξηση των δημόσιων κλινών από τις 37000 στις 60000, την πρόσληψη 3000 οδοντιάτρων από τους ελάχιστους που υπάρχουν στο ΕΣΥ. Το χτύπημα στην παραοικονομία(1,13 του ΑΕΠ- 18% του συνόλου των δαπανών για την υγεία), στην φαρμακευτική δαπάνη (τα συνολικά κέρδη για τις φαρμακοβιομηχανίες το 2006 ανέρχονται σε 382 εκατ. ευρώ περίπου, με μέση αύξηση ανά επιχείρηση 13,7%), στις σκανδαλώδεις προμήθειες (τα ταμεία του δημοσίου υφίστανται «διαρροές» εκατοντάδων εκατομμυρίων από τις υπερτιμολογήσεις, τις παρατάσεις ληγμένων συμβάσεων και τις απευθείας αναθέσεις), τις ληστρικές συμβάσεις με τα διαγνωστικά κέντρα και ιδιωτικές κλινικές (Με εκτίμηση του 2000, κάθε χρόνο, έξι δημόσια νοσοκομεία στην Αττική χάνουν 5 δισ. δρχ. που πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα από έλλειψη αξονικών και μαγνητικών τομογράφων. Οι δαπάνες νοσηλίων του Δημοσίου, πλην στρατιωτικών και λιμενικών, του 1999 για παρακλινικές εξετάσεις στον ιδιωτικό τομέα ήταν 32,2 δισ. δρχ. και για νοσοκομειακή περίθαλψη σε ιδιωτικές κλινικές 8,7 δισ. δρχ. Το ΙΚΑ πλήρωσε για το 1998 σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα 12,2 δισ. δρχ. και σε ιδιωτικές κλινικές μόνο της Αττικής το ποσό των 3,9 δισ. δρχ.
Β) Το δικαίωμα στην υγεία διασφαλίζεται από ένα Ολοκληρωμένο Δημόσιο Σύστημα Υγείας που εντάσσει με εθελοντικά πραγματικά κίνητρα όλες τις σημερινές δομές (προσωπικό του ΙΚΑ, ελευθεροεπαγγελματίες της υγείας κ.α) σε όλα τα επίπεδα:
Α΄βάθμιο με την ανάπτυξη δημόσιων δικτύων της ΠΦΥ με διεπιστημονικές ομάδες φροντίδας που αποτελούνται από επιστήμονες της υγείας (γιατροί, νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κλπ)που αναλαμβάνουν την πρόληψη του πληθυσμού. Πρόκειται για ομάδες που επισκέπτονται τους κατοίκους της αντίστοιχης περιοχής και αποτελούν την καρδιά του συστήματος για την πρόληψη, την ενημέρωση του κόσμου και ιδιαίτερα των παιδιών και των ηλικιωμένων και έχουν αντικειμενικά πολιτικό ρόλο αφού με το παράδειγμα δείχνουν πως θα έπρεπε να είναι η πραγματική δωρεάν υγειονομική φροντίδα και ευαισθητοποιούν τον πληθυσμό για τις συνθήκες ζωής.
Β΄βάθμιο με την ανάπτυξη των Αστικών και Περιφερικών Κέντρων Υγείας,
Γ΄βάθμιο από τα νοσοκομεία με αναβάθμιση σε προσωπικό και σε τεχνολογικό και ξενοδοχειακό εξοπλισμό. Αυτόνομα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) στα νοσοκομεία. Ολοκληρωμένη ανάπτυξη και στελέχωση του ΕΚΑΒ. Τραυματολογικά κέντρα στους άξονες εθνικών οδών.
Λειτουργία των νοσοκομείων για τακτικά περιστατικά και πέραν του πρωινού ωραρίου.. Κατάργηση του απαράδεκτου θεσμού των απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων.
Το αίτημα αυτό σημαίνει την σύγκρουση με το ιδιωτικό κεφάλαιο και τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ΣΔΙΤ και την επανακρατικοποίηση λειτουργιών του ΕΣΥ, ιδιωτικών νοσηλευτηρίων,χωρίς αποζημίωση.
Γ) Δωρεάν και ισότιμη πρόσβαση σε όλους , ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση , το φύλο, το χρώμα, την εθνότητα, σε υπηρεσίες υψηλής ποιότητας χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση, τη στιγμή της ανάγκης. Η χρηματοδότηση με αυτό το κριτήριο εξασφαλίζεται ολοκληρωτικά από τον κρατικό προϋπολογισμό με πόρους από που προέρχονται κυρίως από την αύξηση της άμεσης φορολογίας των πλουσίων. Καταργείται κάθε ιδιωτική δαπάνη και οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων για τον κλάδο υγείας.)
Δ) Το αίτημα αυτό μπορεί να ενώσει την πλειοψηφεία των εργαζόμενων στην υγεία στην προοπτική μόνιμων και ενιαίων σχέσεων εργασίας στο Δημόσιο σύστημα με πλήρη και αποκλειστική απασχόληση, αυξήσεις στους μισθούς, μαζικές προσλήψεις και ανθρώπινα ωράρια, χαρακτηρισμό των χώρων της υγείας ως ανθυγιεινών. Παράλληλα, είναι το αίτημα που μπορεί να συνδέσει το κίνημα στην Υγεία με το εργατικό κίνημα για κοινή πάλη.Δημόσια υγεία με μαζικό και μαχητικό συνδικάτο, με εργαζόμενους με αξιοπρεπείς μισθούς και ανθρώπινα ωράρια είναι προυπόθεση για την ύπαρξη και την υπεράσπιση ενός σύγχρονου, ισότιμου και δωρεάν συστήματος υγείας.
Ε) Το κίνημα που επιβάλει τέτοιες λύσεις δεν μπορεί να αφήσει την διαχείρηση της υγείας σε διορισμένους εκπρωσώπους. Ενα ολοκληρωμένο ΕΣΥ είναι αρρηκτα δεμένο με την δημοκρατία και την διαφάνεια που εξασφαλίζεται από την πλειοωηφική συμεττοχή των εκλεγμένων και αιρετών εκπρωσώπων των εργαζομένων και των κοινωνικών φορέων σε όλα τα όργανα.

Τακτική της κοινής δράσης για νίκες και αλλαγή των συσχετισμών για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις:

Α) Στην εποχή της νεοφιλελεύθερης επίθεσης δεν υπάρχει περιθώριο για σοβαρές κλαδικές κατακτήσεις. Οι νίκες στα μέτωπα των αυξήσεων, των εργασιακών σχέσεων, της χρηματοδότησης του προυπολογισμού, στο ασφαλιστικό, απαιτούν αγώνες την συνολική ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.Αυτό σημαίνει την συγκεκριμένη οργάνωση των μετώπων της αντικυβερνητικής πάλης και όχι τον εγκλωβισμό σε συντεχνιακά πλαίσια και πρακτικές από την μια, ούτε από την άλλη την γενικόλογη αναφορά στην ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού. Η νίκη του κινήματος ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή, ανοίγει δυνατότητες μεγαλύτερων ανατροπών, γιατί ανατρέπει στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου και δεν μπορεί να ενσωματωθεί πλέον από την Σοσιαλδημοκρατία. Κεντρικό καθήκον για τους αγωνιστές της Αριστεράς στα νοσοκομεία είναι η οργάνωση της συμμετοχής στους αγώνες στα κεντρικά μέτωπα.
Β) Ο χώρος της υγείας απασχολεί ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων σε ένα τομέα κρίσιμο για την κοινωνική συναίνεση και την πολιτική σταθερότητα του συστήματος. Η ΠΟΕΔΗΝ καλύπτει πάνω από 85000 εργαζόμενους και είναι η μεγαλύτερη ομοσπονδία στον Δημόσιο τομέα. Στην ΠΟΣΠΙΚΑ ανήκουν 20-25000 εργαζόμενοι. Η ΟΕΝΓΕ καλύπτει περίπου 18000 γιατρούς-6000 είναι οι ειδικευόμενοι- και η ΠΟΣΕΥΠΙΚΑ 6-7000. Η κινητοποίηση ενός τέτοιου δυναμικού έχει αντικειμενικά την δυνατότητα για μαζικό αγώνα και νίκες. Ιδιαίτερα στο ΕΣΥ η ενότητα των κλάδων που αντιπροσωπεύεται τυπικά στα πρωτοβάθμια σωματεία και που πρέπει να διευρυνθεί και με τους εργαζόμενους των ιδιωτικών συνεργείων και κάθε συμβασιούχου, πρέπει να γίνει ουσιαστική και να αντιπροσωπευτεί με τον συντονισμό των ομοσπονδιών στην υγεία και με την προοπτική κοινής ομοσπονδίας. Το μοναδικό σωματείο που μπόρεσε να αποσπάσει πρόσφατα σοβαρές κατακτήσεις είναι το σωματείο του ΟΚΑΝΑ (πχ αυξήσεις μισθών, επιπρόσθετη εβδομάδα άδεια για το burn out), γιατί συγκέντρωνε και κινητοποιούσε σε απεργία όλους τους κλάδους των εργαζομένων.
Γ) Σε συνθήκες απονομιμοποίησης του νεοφιλελευθερισμού, αποδοκιμασίας του πολιτικού συστήματος και ταξικής πόλωσης μεγάλα κομμάτια εργαζομένων που αναφέρονται στο ΠΑΣΟΚ και ανένταχτος κόσμος της αριστεράς αναζητούν τρόπους αντίστασης. Οι εργαζόμενοι αυτοί πρέπει και μπορούν να κινητοποιηθούν με ενότητα πάνω στα κοινά προβλήματα που οι πλειοψηφία αυτού του κόσμου θέλει να υπερασπίσει απέναντι σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, δηλαδή με μια τακτική κοινής δράσης με συστηματική και καθημερινή δουλειά «από τα κάτω», με πρωτοβουλίες που κινητοποιούν τον κόσμο πάνω σε προβλήματα του χώρου και σε κεντρικά ζητήματα. Κρίσιμο ζήτημα είναι η ανασυγκρότηση του κινήματος στη βάση, στα πρωτοβάθμια σωματεία με την καθημερινή δουλειά ενημέρωσης και κινητοποίησης της βάσης των εργαζόμενων με γενικές συνελεύσεις κλπ.
Δ) Το ξεπέρασμα της αδράνειας και της συναίνεσης ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΠΟΕΔΗΝ και την ΟΕΝΓΕ μπορεί να γίνει από τα κάτω με τις πρωτοβουλίες κινητοποίησης και συντονισμού γενικών συνελεύσεων και σωματείων και επιτροπές αγώνα. Το κίνημα για να νικήσει χρειάζεται να δημιουργήσει συνθήκες άρθρου 16: Οι αγώνες πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο των εργαζομένων με τις γενικές συνελεύσεις, να έχουν διάρκεια και να κλιμακωθούν σε απεργία με χαρακτήρα διαρκείας και μορφές που να απειλούν την οικονομική λειτουργία των νοσοκομείων και κυρίως να επιχειρήσουν να συνδεθούν με το εργατικό κίνημα και την κοινωνία για να κερδίσουν την πολιτική συμπαράσταση και να απομονώσουν την κυβέρνηση.
Ε) Βασική προϋπόθεση για να υλοποιηθεί μια τέτοια πολιτική είναι η ενότητα των εργαζομένων ανεξάρτητα από τον κλάδο και την εργασιακή τους σχέση. Η ριζοσπαστική αριστερά οφείλει με τις παρεμβάσεις της να ενώσει τους νοσηλευτές, τους γιατρούς, τους διοικητικούς και κάθε ειδικότητα και μαζί και τους συμβασιούχους σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Η δυνατότητα αυτή κρίνεται με την μάχη καταρχήν μέσα στα τμήματα και στο κάθε νοσοκομείο. Η συντριπτική πλειοψηφεία των εργαζόμενων που ζουν από το μισθό τους και δεν είναι δεμένοι με συμφέροντα) για να βγούν στον αγώνα, έχουν να αντιπαλέψουν, όχι μόνο τις μεγάλες-και ευαίσθητες γιατί σχετίζονται με την υγεία -υπηρεσιακές υποχρεώσεις και τις οικονομικές πιέσεις, αλλά και τις πιέσεις από μια σειρά τοπικών παραγόντων (διοίκηση, τμήμα διευθυντών, καθηγητών, υπηρεσιακών παραγόντων).
ΣΤ) Συγκρότηση μετώπου με την κοινωνία, προσανατολισμός σε πλαισια και πρωτοβουλίες που συνδεουν το μέτωπο στην υγεία με την συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική και τον νεοφιλελευθερισμό. Η νίκη στα κεντρικά μέτωπα (αυξήσεις, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις κλπ) απαιτεί την απεύθυνση και την συγκρότηση της πιο πλατιάς συμμαχίας με όλους τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους μετανάστες.
Τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκαν και λειτουργούν σε διάφορα νοσοκομεία ριζοσπαστικές παρατάξεις που συσπειρώνουν σημαντικό αριθμό εργαζομένων με διαφορετικές απόψεις αλλά με εντυπωσιακά αποτελέσματα κοινής δράσης. Επίσης, υπάρχουν ομάδες εργαζομένων και μεμονωμένοι συνάδελφοι που θέλουν να δράσουν και αναζητούν τρόπους αντίστασης και στηρίγματα για να συντονίσουν τη δράση τους με άλλα νοσοκομεία για να έχει αποτέλεσμα.
Η ανταπόκριση των εργαζομένων στις πρωτοβουλίες που παίρνουν αυτές οι παρατάξεις καθώς και τα αποτελέσματά τους στις εκλογές των σωματείων, δείχνουν ότι πολλοί εργαζόμενοι στηρίζουν και εμπιστεύονται αυτά τα νέα ριζοσπαστικά σχήματα. Τα σχήματα αυτά έχουν να επιδείξουν επιτυχημένες προσπάθειες οργάνωσης αγώνων καθώς και βήματα συντονισμού μεταξύ νοσοκομείων.

Η Αριστερή Κίνηση Υγειονομικών θα επιδιώξουμε να χτίσουμε βήμα βήμα τον καλύτερο συντονισμό και την οριζόντια δικτύωση, μεταξύ των ριζοσπαστικών σχημάτων και των ανένταχτων αγωνιστών της βάσης, με στόχο:
• Να στηριχτούν οι επιμέρους παρατάξεις στις παρεμβάσεις τους.
• Να συντονίσουμε τη δράση μας για να οργανώσουμε καλύτερα τις κινητοποιήσεις, για να πιέσουμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.
• Να πιέσουμε για κοινή δράση αλλά ταυτόχρονα να αντιμετωπίσουμε τις πιέσεις είτα για «καθαρότητα» ή συμβιβασμούς.
• Να απευθυνθούμε, να γνωρίσουμε και να συντονιστούμε με άλλα σχήματα και συναδέλφους που δίνουν αγώνες σε διάφορα νοσοκομεία.
• Να στηρίξουμε την αντικυβερνητική πάλη, τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, τον ρατσισμό.

Άξονες του προγράμματος

Η Υγεία είναι καθολικό δικαίωμα που πρέπει να εξασφαλίζεται Δημόσια και Δωρεάν, σύγχρονα και ισότιμα για ΟΛΟΥΣ.
Η Υγεία αποτελεί κοινωνικό αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα. Το δικαίωμα διασφαλίζεται από ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας που παρέχει Δωρεάν και ισότιμη πρόσβαση σε όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση , το φύλο, το χρώμα, την εθνότητα, σε υπηρεσίες υψηλής ποιότητας χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση, τη στιγμή της ανάγκης.
Ο δημόσιος τομέας υγείας είναι ανάγκη να ξεφύγει από την μέγγενη της εμπορευματοποίησης και της αγοράς. Βασική επιδίωξη είναι η ανοικτή πρόσβαση όλων των πολιτών στο σύστημα χωρίς εμπόδια οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά.
Το δημόσιο σύστημα έχει ενιαίο κεντρικό σχεδιασμό και χρηματοδότηση, αποκεντρωμένη περιφερειακή οργάνωση στη βάση του υγειονομικού χάρτη, με γνήσια εκπροσώπηση των κοινωνικών φορέων. Καταργεί τις κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες. Το χαρακτηρίζει η δημοκρατία, η συμμετοχή, η διαφάνεια και η αξιοκρατία. Ο δημόσιος τομέας είναι ποιοτικός και θελκτικός.
Έχει όργανα ελέγχου και αυτοελέγχου της ποιότητας, της επάρκειας και του αποτελέσματος. Αναγνωρίζει και στηρίζει τα δικαιώματα των ασθενών που σήμερα συστηματικά καταπατούνται.
Καταργεί τη συμμετοχή στα φάρμακα για χαμηλόμισθους, χαμηλοσυνταξιούχους και χρόνια νοσήματα. Μειώνει στο 10% τη συμμετοχή των υπόλοιπων. Ανασυγκρότηση, Πλήρης Ανάπτυξη ΕΟΦ.
Aνάγκη καταπολέμησης των κυκλωμάτων κερδοσκοπίας σε φάρμακα και εμβόλια (εξαγωγές για πώληση σε υψηλότερες τιμές), ενίσχυση του ρόλου των ΕΟΦ και ΙΦΕΤ (Φαρμακαποθήκη) και προώθηση εγχώριας παραγωγής βασικών φαρμάκων.
Προϋποθέτει την πραγματική δημοκρατία στους χώρους δουλειάς, υπερασπίζεται τις αξίες της συλλογικής δράσης και της αναβαθμισμένης συμμετοχής και παρέμβασης των τοπικών κοινωνιών.

Χρηματοδότηση.
Για μια ουσιαστική αναβάθμιση του ΕΣΥ, χρειάζεται κατ’ αρχήν διπλασιασμός άμεσα των Δημόσιων Δαπανών Υγείας, από 2,7% σε 5,5% του ΑΕΠ. Οι αναγκαίοι πόροι προέρχονται από αύξηση των φορολογικών εσόδων (φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, εχόντων και κατεχόντων) και άλλους ειδικούς φόρους. Για παράδειγμα το κονδύλι που εισέπραξε πέρυσι το κράτος από το φόρο κατανάλωσης προϊόντων καπνού – που κάποτε είχε αποφασιστεί να πηγαίνει στην υγεία και ποτέ δεν δόθηκε- αντιστοιχεί σε περίπου 1,5% του ΑΕΠ, δηλαδή με σημερινές πραγματικές τιμές, πάνω από 3 δις €.

Ολοκληρωμένο Σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Πρόληψης
Πλήρης ουσιαστική 24ωρη κάλυψη των αναγκών όλων των πολιτών, με οικογενειακό γιατρό και πλήρες Δίκτυο Κέντρων Υγείας. Ανάπτυξη Κέντρων Υγείας στα αστικά κέντρα, στελέχωση των Κέντρων Υγείας στην ύπαιθρο.
Στήριξη των δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας του ΙΚΑ (στελέχωση, οργάνωση και υποδομές), που αποτελεί σήμερα τον βασικό πυλώνα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Άμεση προκήρυξη όλων των κενών οργανικών θέσεων του ΙΚΑ. Μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων γιατρών που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Τα μέτρα αυτά αναβάθμισης θα πρέπει να είναι άμεσα σε μια πορεία ενιαιοποίησης των υπηρεσιών υγείας σε πρωτοβάθμιο επίπεδο για όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας.
Ανάπτυξη των δημόσιων πολιτικών υγείας σε όλα τα επίπεδα της παραγωγικής διαδικασίας, τις συνθήκες ζωής και της κοινωνικής δράσης.

Στήριξη και αναβάθμιση των Νοσοκομείων.
Στήριξη αναβάθμιση των νοσοκομείων, σύγχρονες υποδομές σε Λειτουργία Επιτροπών για τα δικαιώματα των ασθενών.

Πολιτικές για τις ευπαθείς ομάδες
Ουσιαστική χρηματοδότηση των προγραμμάτων αποασυλοποίησης, ένταξη τους στο Δημόσιο Σύστημα. Ανάπτυξη Κέντρων Ψυχικής Υγιεινής σε όλη την κοινότητα, για στήριξη αλλά και ενημέρωση του πληθυσμού. Ανάπτυξη κλινικών ψυχιατρικών στα Νοσοκομεία.
Προγράμματα για τα άτομα με αναπηρία. Ανάπτυξη κέντρων αποκατάστασης σε κάθε υγειονομική περιφέρεια. Πολιτικές πρόληψης και ενημέρωσης στον τόπο διαμονής. Χρηματοδότηση και στελέχωση των σημερινών δομών. Για την Πρόνοια να γίνει επιπλέον νομοθετική ρύθμιση της υιοθεσίας και στήριξη της ανάδοχης οικογένειας, για να μην παραμένουν τα παιδιά 4και 5 χρόνια στα ιδρύματα.

Ιδιωτικός Τομέας
Στην πορεία υλοποίησης της εναλλακτικής μας ο ρόλος του Ιδιωτικού Τομέα συρρικνώνεται δραστικά, ως φυσικό επακόλουθο της ολόπλευρης ανάπτυξης του Δημόσιου Τομέα. πρότασης και της δράσης μιας πλατιάς συμμαχίας των υγειονομικών με την κοινωνία και τα κινήματα.
Μέτρα ελέγχου της κερδοσκοπίας στον ιδιωτικό τομέα. Πλαφόν;;;;; στις συμβάσεις αλλά και στο δικαίωμα επέκτασης, εξαγοράς και συγχώνευσης. Απόσυρση από το χρηματιστήριο
Θεωρούμε αναγκαία την ένταξη των μεγάλων ιδιωτικών μονάδων υγείας και των μαιευτηρίων στο δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο και σε βάθος χρόνου την ένταξη και των υπολοίπων μονάδων στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Κατάργηση κάθε ιδιωτικής εμπορευματικής δραστηριότητας στο δημόσιο νοσοκομείο(ιδιωτικά συνεργεία, απογευματινά ιατρεία κλπ)

Ειδικότερα για τους εργαζόμενους στο δημόσιο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας:
• Ενιαίες Εργασιακές σχέσεις, πλήρη και αποκλειστική απασχόληση. Να σταματήσει ο εξευτελισμός των συμβασιούχων και να μονιμοποιηθούν με την προκύρηξη των χιλιάδων κενών οργανικών θέσεων. Να ασφαλίζονται οι νέοι εργαζόμενοι στα προγράμματα stage. Τα σωματεία να πάρουν μέτρα υπεράσπισής των συμβασιούχων από τις αυθαιρεσίες της εργοδοσίας.
• Άμεση αντιμετώπιση των εργασιακών προβλημάτων του ανθρώπινου δυναμικού. Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί πλήρως τα αιτήματα των διεκδικήσεων των υγειονομικών για ουσιαστικές αυξήσεις στους βασικούς μισθούς, (1400)? Και ενσωμάτωση επιδομάτων- με αύξηση τους μέχρι να γίνει αυτό-, ένταξη στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, (να χαρακτηριστεί ανθυγιεινός ο χώρος των νοσοκομείων)τήρηση της εργατικής νομοθεσίας, κοινωνική και εκπαιδευτική αναβάθμιση, κά)
• Ανθρώπινο ωράριο εργασίας για τους γιατρούς. 'Άμεση εφαρμογή του 48ωρου με άμεση πρόσληψη 2000 επιμελητών Β(σταθερό 6ωρο πρωινό ωράριο με μία εφημερία την εβδομάδα) χωρίς μείωση των αποδοχών. Όχι στο κυκλικό ελαστικό ωράριο. Αγώνας για νέο μισθολόγιο. 1600 στον ειδεικευόμενο
• Εφαρμογή της νομοθεσίας για την Υγιεινή και Ασφάλεια της Εργασίας.
• Λειτουργία κέντρων 24ωρης εφημερίας στις μεγάλες πόλεις. Βάση για τη δημιουργία των κέντρων αυτών, θα μπορούσαν να αποτελέσουν οι υποδομές τα του ΙΚΑ.
• Αυστηρή τήρηση εργατικής νομοθεσίας στον Ιδιωτικό Τομέα (ωράρια, εργασιακές σχέσεις, μισθοί, κλπ).

i. Αιχμές στην δράση μας
Ιδιαίτερη βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί, στην χρηματοδότηση του συστήματος, στην ανυπαρξία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, στην χαμηλή στελέχωση των δημόσιων δομών, την στήριξη των δομών του ΙΚΑ, τις ιδιωτικές δαπάνες υγείας που στη χώρα μας είναι υψηλές, στους φραγμούς στη δράση του μεγάλου ιδιωτικού τομέα που σήμερα έχει τεράστια κερδοφορία και τέλος στην ικανοποίηση των εργασιακών προβλημάτων των εργαζομένων στο σύστημα.
ii. Επιπλέον αποφασιστική παρέμβαση σε νέα ζητήματα ή θέματα που εμφανίζονται.
iii.
iv. Συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ)
Πρόκειται για προνομιακή παράδοση δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ταυτόχρονη παραχώρηση της οικονομικής εκμετάλλευσης λειτουργιών των νοσοκομείων (30-50χρόνια), με πληρωμή ενοικίου από το κράτος για 3 γενιές φορολογουμένων.
Η δεκαπενταετής εμπειρία από την εφαρμογή των ΣΔΙΤ στη Βρετανία, Καναδά και Αυστραλία, έχει καταρρίψει με επιστημονικά δεδομένα την ανεδαφικότητα της νεοφιλελεύθερης ρητορικής, προκειμένου να δώσει ζωτικό χώρο δράσης στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τα ΣΔΙΤ στοιχίζουν περισσότερο από τα παραδοσιακά προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, δεσμεύουν τις επόμενες γενιές φορολογουμένων, υποβαθμίζουν την ποιότητα των νέων υποδομών και οδηγούν στην περικοπή αναγκαίων υπηρεσιών υγείας και προσωπικού. Επιβάλλουν εντέλει μια μορφή εμπορευματοποίησης, πολύ επιτυχή για την αύξηση της κερδοφορίας των ιδιωτικών επιχειρήσεων με δημόσια στήριξη. Αντίθετα, για τους πολίτες και αποδέκτες υπηρεσιών υγείας σημαίνει περισσότερες δαπάνες και υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών που χρόνο με το χρόνο εκδηλώνονται με την αύξηση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας.
v. Παραοικονομία
Τα φαινόμενα διαφθοράς έχουν γίνει μάστιγα στο χώρο της υγείας. Οι πελατειακές σχέσεις, οι σχέσεις πολιτικής εξουσίας με τις εταιρίες, οι «μίζες» από προμήθειες, το «φακελάκια», και οι «αμοιβές κάτω από το τραπέζι», έχουν σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες .
Επιδιώκουμε τη δημιουργία μετώπου πάταξης της διαφθοράς, της παραοικονομίας και του χρηματισμού. Αντιπαλεύουμε τα αίτια από κοινού με συνδικαλιστικές και κοινωνικές συλλογικότητες.
Προωθούμε ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο ανάμεσα σε όλους τους Υγειονομικούς και την Κοινωνία. Στηρίζουμε τα δικαιώματα των ασθενών στο δημόσιο σύστημα υγείας πρόνοιας.



Να ξεπεράσουμε τους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις της πλειοψηφείας των συνδικαλιστικών ηγεσιών, ο πρωταγωνιστικός ρόλος στη βάση των εργαζόμενων στα πρωτοβάθμια σωματεία
Σ’ αυτές τις κρίσιμες συνθήκες για τα δικαιώματα στην υγεία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ δεν ανταποκρίνονται στο καθήκον της αποφασιστικής αναμέτρησης ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μέτρα. Έχουν εγκαταλείψει από καιρό την προσπάθεια ενημέρωσης και οργάνωσης των εργαζομένων. Περιορίζονται σε φραστικές αντιπαραθέσεις, καλούν σε συμβολικές και αποσπασματικές κινητοποιήσεις, χωρίς προοπτική διαδικασιών βάσης και συντονισμένης δράσης με διάρκεια. Μ’ αυτή την τακτική απογοητεύουν τον κόσμο και δίνουν τα περιθώρια στην κυβέρνηση και στις διοικήσεις να κλιμακώσουν τις επιθέσεις τους. Αυτό το κομμάτι ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ ήταν και είναι ο παραδοσιακός σύμμαχος των κυβερνήσεων που θέλουν να διαλύσουν το ΕΣΥ. Αυτό το κομμάτι, γαλάζιο ή πράσινο ή γαλαζοπράσινο τελευταία, στήριζε και στηρίζει αυτήν την παγιωμένη κατάσταση και προσπαθεί να εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Αυτό το κομμάτι ντυμένο στα κομματικά του μετατρέπει σε πολιτική τα συμφέροντα του και προσπαθεί να πείσει πρώτα τους κομματικούς οπαδούς του μετά την πλειοψηφία.

Για μια εναλλακτική λύση στα αδιέξοδα των παρατάξεων τις αριστεράς
Μέσα σε συνθήκες γενικευμένης αγανάκτησης, απουσίας από τους αγώνες και συμβιβασμών της ΠΑΣΚΕ, οι παρατάξεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, αδυνατούν να εμπνεύσουν, να οργανώσουν, να ενώσουν τους αγώνες στα νοσοκομεία. Το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) έχει επιλέξει μια καταστροφική πολιτική διαχωρισμού από τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων. Αρνείται την παραμικρή προσπάθεια κοινής δράσης, με αποτέλεσμα να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να περάσουν οι νεοφιλελεύθερες επιθέσεις αλλά συγχρόνως δίνει άλλοθι στην ηγεσία των συνδικάτων για την αδράνειά τους.
Η αυτόνομη παρέμβαση (ΣΥΝ) κουβαλάει τις αντιφάσεις του κόμματος του ΣΥΝ. Από τη μια ταλαντεύεται ανάμεσα σε συμμαχίες με ριζοσπαστικές δυνάμεις και από την άλλη σε συμμαχίες με τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ. Αυτή η πολιτική οδηγεί σε αναξιοπιστία και σε παράλυση δυνάμεων αφού η σταθερή προσήλωση σε κινηματικές πρακτικές αντίστασης αναβάλλεται, περιμένοντας τις πρωτοβουλίες της ΠΑΣΚΕ. Σε τελική ανάλυση, και οι δύο δυνάμεις στο όνομα της «αλλαγής των συσχετισμών» καλλιεργούν μια πολιτική ηττοπάθειας.
Τα συνδικαλιστικά σχήματα και οι αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς συνήθως προτάσσουν την ιδεολογική καθαρότητα, εξαντλούν την μαχητικότητά τους στην καταγγελία και τον διαχωρισμό από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αγκυλώσεις στην προσπάθεια μαζικής και ενωτικής δράσης.
Η αποτελεσματικότητα αλλά και η διακριτότητα της ριζοσπαστικής πολιτικής που αλλάζει συσχετισμούς χτίζεται με

• Καθημερινή δουλειά ενημέρωσης.

• Συγκρότηση ομάδων που συζητούν για να δράσουν.

• Ελάχιστο πρόγραμμα.

• Πρωτοβουλίες βάσης που προσπαθούν να ενώσουν όλο το προσωπικό.

• Πρωτοβουλίες συντονισμού

• Υπεράσπιση των εργατικών ζητημάτων της καθημερινότητας.

• Ασυμβίβαστη και καθαρή στάση απέναντι σε διοίκηση και παράγοντες, καμιά υποχώρηση στην παραβίαση των δικαιωμάτων.

• Η κριτική και η πίεση πάνω στην συνδικαλιστική γραφειοκρατεία για να είναι ουσιαστική και να βγάλει αγώνες, εξασφαλίζεται από μαζικές διαδικασίες βάσης.

Σύνδεση με τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και τον ρατσισμό.
Οι αγώνες μπορούν να έχουν αποτελέσματα όταν αγκαλιάζουν την πλειοψηφία, όταν εξασφαλιζουν την ανεξαρτησία τους μέσα από γενικές συνελεύσεις και διαδικασίες βάσης. Μπορούν να νικήσουν όταν είναι ανεξάρτητοι από την εργοδοσία (εν προκειμένω την Διοίκηση).
Μπορούν να νικήσουν όταν απευθύνονται στην κοινωνική πλειοψηφία, όταν αποδεικνύουν πως θέλουμε αξιοπρεπείς αμοιβές και συνθήκες εργασίας για να έχουμε ένα αξιοπρεπές κοινωνικό σύστημα ασφάλισης και σύνταξης, ένα δημόσιο, δωρεάν και υψηλής ποιότητας σύστημα περίθαλψης
Σε όλη την Ευρώπη ξεπροβάλλει ένα νέο κύμα απεργιών, φοιτητικών και μαθητικών καταλήψεων και διαδηλώσεων. Η λύση βρίσκεται στη μαζική αντίσταση από τα κάτω.
Η έμφαση στο ξεκίνημα μαζικών αγώνων, στην κλιμάκωση και το συντονισμό τους, στη διαμόρφωση του μετώπου των εργαζόμενων και της νεολαίας ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στους καπιταλιστές, είναι για εμάς το βασικό καθήκον της εποχής μας.
Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον Ερυθρό για πέντε εβδομάδες αναδεικνύουν με τη μαζικότητα και την αποφασιστικότητά τους ότι οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία είναι δυνατόν να συμμετέχουν σε αγώνες με διάρκεια, κλιμάκωση, σύγκρουση με τα συμφέροντα και τους μηχανισμούς των παραγόντων γιατί ελέγχουν οι ίδιοι τον αγώνα και επιδιώκουν χειροπιαστά αποτελέσματα βασισμένοι στην δικά τους δράση, με μορφές όπως:
Οι καθημερινές γενικές συνελεύσεις και οι συγκεντρώσεις στο προαύλιο, στην πύλη του νοσοκομείου και την ταράτσα, η συμβολική κατάληψη του λογιστηρίου, οι διαδηλώσεις μέσα και έξω απ’ το νοσοκομείο, η παράσταση στο γραφείο του διοικητή, οι καθημερινές ανακοινώσεις με την ντουντούκα, οι περιοδείες στα τμήματα και οι παρεμβάσεις σε νοσηλευόμενους και συνοδούς, η παράσταση του σωματείου στο διοικητικό συμβούλιο του νοσοκομείου, οι καθημερινές επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες στο χειρουργείο -νάρκωση-αποστείρωση η δημιουργία απεργιακού ταμείου για τους απεργούς, με τη πρόταση προκήρυξης απεργίας για όλο το νοσοκομείο ή για τα τμήματα που αποφασίζουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του χειρουργείου, τη συλλογή υπογραφών αλληλεγγύης και συμπαράστασης στις κινητοποιήσεις μας, η αναστολή πολλών τακτικών λειτουργιών, το κάλεσμα προς όλα τα σωματεία, τις 5μελείς επιτροπές των γιατρών και τις ομοσπονδίες γιατρών και εργαζομένων να στηρίξουν τον αγώνα των εργαζομένων στον Ερυθρό Σταυρό και να επεκτείνουν τις κινητοποιήσεις σε όλα τα νοσοκομεία